ข้าพระพุทธเจ้า องค์สมเด็จพระหริรักษรามมหาอิศราธิบดี[1] จดหมายข้อราชการเมืองเขมรให้หลวงศรีเสนานำเข้ามากราบเรียน ฯพณฯ เจ้าท่าน ลูกขุน ณ ศาลา ทราบแล้ว ขอได้นำขึ้นกราบบังคมทูลพระกรุณาแด่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ผู้ทรงพระคุณธรรมอันมหาประเสริฐ ได้ทราบใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท ด้วยมีพระเดชพระคุณมีศุภอักษรออกมาเตือนสติข้าพระพุทธเจ้าว่า อย่ามีความกลัวญวนนักเลย แต่มีรับสั่งมานั้น ญวนกับเขมรก็ยังหามีเหตุการควรจะทำศึกสงครามได้ไม่ ครั้นปีมะแม เอกศก๙ องตงดกฮุงยองกับอ้ายต่วนหลีคบคิดกัน ครั้นเดือนสิบเอ็จ อ้ายต่วนหลีใช้ให้อ้ายสู อ้ายสอิต อ้ายแสดสมาน อ้ายแอม อ้ายกา อ้ายวิเลม อ้ายเซม อ้ายฮุง น้องอ้ายต่วนหลี องตงดกฮุงยองให้อ้ายญวนทุเจียว เสมียร ขึ้นมาด้วยกันถึงเมืองพนมเปญ อ้ายทุเจียว หนึ่ง อ้ายสู หนึ่ง อ้ายสอิต หนึ่ง อ้ายแสดสมาน หนึ่ง อ้ายแอม หนึ่ง อ้ายกา หนึ่ง อ้ายวิเลม หนึ่ง อ้ายเซม หนึ่ง อ้ายมะหุม หนึ่ง พูดจาเกลี้ยกล่อมแขกจามพี่น้องอ้ายต่วนหลี ซึ่งข้าพระพุทธเจ้ากวาดเอามาจากทะเลทมไว้ที่แขวงเมืองพนมเปญ พากันล่องน้ำหนีไปเมืองโจดก ครั้นข้าพระพุทธเจ้าจะยกกองทัพติดตามไป เกลือกจะพบกองทัพญวนจะมารับครอบครัวแขกจามพบปะพวกเขมร ก็จะเกิดรบพุ่งกันเป็นศึกใหญ่ ด้วยที่เมืองอุดงมีไชยก็ยังไม่ได้เกณฑ์ผู้คนตั้งค่ายจัดแจงเรือรบเรือไล่ไว้สำหรับรักษาเมือง ประการหนึ่ง ยังกริ่งใจอยู่ว่า ญวนจะคบคิดกับอ้ายต่วนหลีจริงฤๅ ๆ เสียไม่ได้ ปล่อยให้พี่น้องอ้ายต่วนหลีมาเกลี้ยกล่อมชักพาครอบครัวหนีไป ข้าพระ
- ↑ คือ นักองค์ด้วง โอรสนักองค์เอง พระนารายณ์รามาธิบดี
