พุทธเจ้าจึ่งไม่ได้ให้ติดตาม จึ่งจัดแจงพระยาธณธิบดี พระยาบวรนายก ถือหนังสือไปถึงองตงดกฮุงยอง ขออ้ายต่วนหลีกับพี่น้องครอบครัวแขกจามมา ณ เมืองอุดงมีไชยคืน ดูใจญวน ครั้นญวนพูดจาบิดเบือนเกียดกันครอบครัวแขกจามไว้ หาให้ไม่ ข้าพระพุทธเจ้าทราบความชัด จึ่งตรึกตรองเห็นการว่า องญวนกับอ้ายต่วนหลีคบคิดกัน ด้วยญวนรบกับฝรั่งเศสไม่ได้ คิดให้อ้ายต่วนหลีมาเป็นศัตรูต่อสู้กับเขมร ถ้าเขมรเพลี่ยงพล้ำลงกับแขก ญวนก็จะยกกองทัพทุ่มเทยกมาข่มขี่เอาเมืองเขมร ได้แล้วญวนก็จะถ่ายเทเอาครัวญวนที่สู้ฝรั่งไม่ได้มาอยู่เมืองเขมร ด้วยเมืองเขมรเป็นเมืองกว้างใหญ่ มีที่ทำมาหากินอุดมมัธยม ข้าพระพุทธเจ้ากับสมเด็จฟ้าทะละหะ[1] แลจัตุสดมภ์ขุนนางแลเจ้าเมืองเมืองขึ้น เมืองอุดงมีไชย พร้อมกันเห็นว่า จะเป็นดังนี้ จึ่งจะเกณฑ์ผู้คนตั้งค่ายจัดแจงต่อเรือรบเรือไล่แลประกาศให้เจ้าเมืองกรมการที่อยู่ต่อแดนกับญวนเกณฑ์คนตั้งค่ายรักษาเมืองไว้ แลเมืองตรังไตรตราด เมืองกระมวนสอ เมืองป่าสัก รู้ว่า เมืองอุดงมีไชยกะเกณฑ์กองทัพ จึ่งใช้คนให้มาหาสมเด็จเจ้าฟ้าทะละหะ สืบความว่า เมืองอุดงมีไชยจะกระทำศึกสงครามกับญวนจริงฤๅ ถ้าทำจริง เมืองเขมรที่ขึ้นกับญวนจะชักชวนกันกำเริบทำศึกกับญวนด้วย สมเด็จเจ้าฟ้าทะละหะจึ่งบอกกับเขมรว่า จะทำศึกกับญวนจริง เขมรเมืองป่าสัก เมืองกระมวนสอ เมืองตรังไตรตราด ก็กลับไปกำเริบลุกฆ่าฟันญวน แต่ที่สัจจริงทุกวันนี้ ข้าพระพุทธเจ้าทราบอยู่ว่า ตัวยข้าพระพุทธเจ้าเป็นคนแก่ มีโรคชราเบียดเบียน ไม่อยากเลยที่จะเป็นศึกสงครามเอาบ้านเมืองที่ได้ไปญวนคืน แลให้ไพร่บ้านพลเมืองได้ความเดือดร้อน แลขุ่นเคืองใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท แต่การบ้านเมืองประจวบการที่ควรจะกระทำศึกกับญวนให้เด็ดขาด
- ↑ ชื่อ เมียต หรือ เมียะ
