กัน จึ่งแต่งให้พระยาจักรี พระยาณรงค์เสนา พระยาธณธิบดี ไปตั้งอยู่เมืองบาพนม พระยายมราช พระยานรินทรนายก พระยาราชวงศา พระยาเอกราช ไปตั้งอยู่เมืองตรัง สู้รบกับญวน ข้าพระพุทธเจ้ากับสมเด็จเจ้าฟ้าทะละหะพร้อมกับขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยคิดเห็นว่า ถ้าไม่ได้ทำศึกกับญวนคราวนี้ ไปภายหน้ากลัวญวนจะเพลี่ยงพล้ำกับฝรั่งเศส ญวนจะยกเมืองเขมรว่า เป็นเมืองขึ้นกับญวน ให้เป็นของกำนัลฝรั่งเศส ๆ ก็จะดีใจ รับเอาว่า จะตีเมืองเดียวกลับได้เป็นสองเมือง ฝรั่งเศสจะข่มขี่เมืองญวร เมืองเขมร ร่ำไป ผู้ที่จะสืบเจ้านายปกครองเมืองเขมรแลขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยที่มีสติปัญญาไปข้างหน้า รู้จดหมายเหตุการบ้านเมือง ก็จะติฉินนินทาว่า การครั้งนั้นควรจะกระทำกับญวนให้เด็ดขาดออกจากญวรก็พอจะได้ หาคิดอ่านไม่ นิ่งเสียจนเขมรเป็นข้าญวน แล้วมิหนำซ้ำเป็นข้าฝรั่งอีกเล่า เป็นสองทัพสามทัพ ใครเลยจะคิดอ่านแก้เนื้อแก้ตัวอย่างไรได้ ที่จะกระทำกับญวนครั้งนี้ ถ้าแม้นทรงพระมหากรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานกำปั่นบรรทุกปืนกระสุนดินดำเครื่องศัสตราวุธออกมาพระราชทานให้เขมรเมืองป่าสัก เมืองพระตะพัง เมืองตรังไตรตราด เมืองกระมวนสอ แล้วทอดสมอรอท่าที่ปากน้ำเมืองป่าสักบ้าง หน้าเมืองเปียม ปากน้ำเมืองกระมวนสอบ้าง ในฤดูน้ำเดือนเก้า เดือนสิบ เดือนสิบเอ็จนี้ไซร้ ญวนกล้าทำศึกสงคราม มีกำลังแต่ในฤดูน้ำแล้ว เขมรก็จะดีใจต่อสู้กับญวนเต็มมือ กิตติศัพท์ก็จะเลื่องลือไปถึงญวนว่า มีกองทัพกำปั่นกรุงเทพฯ ออกไปช่วย ญวนก็จะพะว้าพะวัง หากล้ายกกองทัพขึ้นมากระทำกับเมืองอุดงมีไชยไม่แล้ว ข้าพระพุทธเจ้าคิดด้วยเกล้าฯ พร้อมกันเห็นว่า ถ้าญวนเสียแก่ฝรั่งเศสแล้วยกเมืองเขมรให้แก่ฝรั่งก็ดี ฝรั่งเห็นว่า ตีเมืองญวนได้แล้ว จะรวบเอาเมืองเขมรว่า เป็นเมืองขึ้นของญวนก็ดี ถ้าทำได้ดังนี้ ก็จะมีที่อันจะพูดจาโต้ตอบกับ
