หน้า:Constitutional imperialism in Japan (IA constitutionalim00clemrich).pdf/10

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
บรรณานุกรม
Ito, Commentaries on the Constitution of the Empire of Japan, Igirisu Horitsu Gakko, Tokyo, 1889.[1]
Clement, Constitutional Government in Japan, American Academy of Political and Social Science, Philadelphia, 1903.[2]
Kawakami, The Political Ideas of Modern Japan, Shokwabo, Tokyo, 1903.[3]
Iyenaga, The Constitutional Development of Japan (1853–1881), Johns Hopkins Press, Baltimore, 1891.[4]
Uyehara, The Political Development of Japan (1867–1909), Dutton, New York, 1910.[5]
McLaren, Japanese Government Documents, Asiatic Society of Japan, Tokyo, 1914.[6]
Satoh, Evolution of Political Parties in Japan, Kawakami, Tokyo, 1914.[7]
Clement, Political Parties in Japan, Political Science Quarterly, December, 1912.[8]
Takenob(u) and Kawakami, Japan Year Book, Tokyo, 1912[9] and 1914.
Hozumi, Ancestor-Worship and Japanese Law, Maruzen Kabushiki-Kaisha, Tokyo, 1912.[10]
Masaoka, Japan to America, Putnam, New York, 1914.[11]
การออกเสียงคำญี่ปุ่น
a เหมือน a ใน father ai อย่าง ใน aisle
e เหมือน e ใน men ei อย่าง ใน weigh
i เหมือน i ใน pin au อย่าง o ใน bone
o เหมือน o ใน pony ō
u เหมือน oo ใน book ū อย่าง oo ใน moon

i เมื่ออยู่กลางคำ และ u เมื่ออยู่กลางหรือท้ายคำ บางทีก็แทบจะไม่ออกเสียง

พยัญชนะทั้งหมดออกเสียงอย่างในอังกฤษ แต่ g ออกเสียงหนักเท่านั้น อย่างใน give กระนั้น ng แบบนาสิก ก็ได้ยินบ่อย ส่วน ch และ s นั้นเป็นเสียงเบาเสมอ อย่างใน check และ sin ส่วน z เมื่ออยู่หน้า u นั้น เป็นเสียง dz ส่วนกรณีพยัญชนะซ้อน พยัญชนะแต่ละตัวต้องออกเสียงเต็ม

พยางค์นั้นมีมากเหมือนสระ ในทางปฏิบัติแล้ว ไม่มีการเน้นเสียง แต่ต้องระมัดระวังให้ดีในการแยกระหว่าง o กับ ō และ u กับ ū ซึ่งอย่างหลังนั้นออกเสียงยาวกว่าอย่างแรก

อย่าลืมงดเว้นออกเสียง a เป็นเสียงแบน[12] เพราะออกเสียงเป็น ah[13] เสมอ

ทุก ๆ ครั้ง คำญี่ปุ่น โดยเฉพาะชื่อนั้น ควรแบ่งเป็นพยางค์ต่าง ๆ โดยใช้สระที่ท้ายพยางค์แต่ละพยางค์ มีข้อยกเว้นสำคัญอยู่ในกรณีพยัญชนะซ้อน ซึ่งจะแบ่งพยัญชนะทั้งสองออกตามพยางค์ ส่วน n ก็ทำหน้าที่ปิดพยางค์ได้เช่นกัน

  1. ↑ Ito, H. (1889). Commentaries on the Constitution of the Empire of Japan. Tokyo: Igirisu-Hōritsu Gakko. OCLC 1412618.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  2. ↑ Clement, E. W. (1903). "Constitutional Government in Japan". Annals of the American Academy of Political and Social Science 21: 57–68.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  3. ↑ Kawakami, K. K. (1903). The Political Ideas of Modern Japan. Iowa: University of Iowa Press. OCLC 902744790.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  4. ↑ Iyenaga, T. (1891). The Constitutional Development of Japan, 1853–1881. Baltimore: Johns Hopkins Press. ISBN 9780384263857.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  5. ↑ Uyehara, G. E. (1910). The Political Development of Japan, 1867–1909. London: Constable. OCLC 466274954.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  6. ↑ McLaren, W. W. (1914). Japanese Government Documents. Tokyo: Asiatic Society of Japan. OCLC 561088048.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  7. ↑ Satoh, H. (1914). Evolution of Political Parties in Japan: A Survey of Constitutional Progress. Tokyo: K.M. Kawakami. OCLC 259706032.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  8. ↑ Clement, E. W. (1912). "Political Parties in Japan". The Political Science Quarterly 27 (4): 669–681.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  9. ↑ Takenobu, Y. (1912). Japan Year Book. OCLC 220727842.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  10. ↑ Hozumi, N. (2004). Ancestor-Worship and Japanese Law. London: Kegan Paul. ISBN 9781136892387.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  11. ↑ Masaoka, N. (1914). Japan to America: A Symposium of Papers by Political Leaders and Representative Citizens of Japan on Conditions in Japan and on the Relations Between Japan and the United States. New York: G.P. Putnam's Sons. OCLC 256220.  (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  12. ↑ หมายถึง ออกเสียงเป็น แอะ หรือ แอ (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
  13. ↑ หมายถึง ออกเสียงเป็น อะ หรือ อา (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
(322)
เข้าถึงจาก "https://th.wikisource.org/w/index.php?title=หน้า:Constitutional_imperialism_in_Japan_(IA_constitutionalim00clemrich).pdf/10&oldid=195912"