ติวอ๋องกำลังรักนางขัน ก็เห็นด้วย จึงสั่งให้ขุดเหวและป่าวร้องราษฎรจับงูมาใส่
ขณะนั้น ชาวเมืองทั้งปวงก็ไปเที่ยวคล้องงูได้ใส่ข้องเดินมาตามทาง พอเสี้ยงไต้หู เกาเก๊ก ขุนนางผู้หนึ่ง เห็นจึงร้องเรียกเข้ามาถามว่า เอ็งทั้งปวงพากันจับงูใส่ข้องใส่ตะกร้ามาทำไม ชาวเมืองบอกว่า มีรับสั่งให้เอาไปปล่อยส่งในวัง จะทำประการใดข้าพเจ้ามิได้รู้ เสี้ยงไต้หูได้ฟังก็สงสัย จึงรับเข้าไปในวัง สืบดูรู้ความชัด จึงกลับมาบ้าน ไม่มีความสบาย นอนเป็นทุกข์ถอนใจใหญ่อยู่
ฝ่ายชาวเมืองจับงูไปปล่อยในเหวสิ้นทุกบ้านแล้ว พระเจ้าติวอ๋องก็ให้เอานางสนมเจ็ดสิบห้าคนไปทิ้งลงในเหวให้งูกิน พระเจ้าติวอ๋องก็เสด็จนั่งทอดพระเนตรดูเล่นอยู่กับนางขันกี ณ ตำหนักเตียะแซเหลา ฝ่ายเสี้ยงไต้หูก็คิดทำเรื่องราวเข้าไปเฝ้า ณ ข้างใน พระเจ้าติวอ๋องกำลังทอดพระเนตรดูงูกินนางสนามอยู่กับนางขันกี พอแลเห็นเสี้ยงไต้หูเข้ามาเฝ้า ก็ทรงพระโกรธ ตรัสว่า เรามิได้ให้หา และตัวบังอาจเข้ามาผิดตำแหน่งดังนี้ จะว่าประการใด เสี้ยงไต้หูร้องไห้พลางกราบทูลว่า ข้าพเจ้าทำล่วงเกินทั้งนี้โทษถึงสิ้นชีวิต แต่น้ำใจข้าพเจ้าสัตย์ซื่อต่อ
