อำเภอ นายแผ้วมีน้องชายชื่อนายกลั่น ซึ่งไปมีภรรยาอยู่ตำบลดอนเฝ้าถัดออกไปจากตำบลท่าหวายเหนียว นายกลั่น พุ่มเกศ นับเป็นชายที่ทรหดคนหนึ่ง ทำไร่เก่ง หาปลาเก่ง ดื่มสุราเก่งทั้งสุราในกฎหมายและนอกกฎหมาย ทั้งยังเลยไปถึงการพนันทุกชนิดอีก และก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่มีนิยายรักวุ่นๆ อยู่
นายจอม เสมียนอำเภอท่ามะกา ได้นัดนายแผ้วแห่งบ้านกะทุ่มมาพบผมที่ร้านอาหารหน้าอำเภอท่ามะกา เราได้ดื่มและกินอาหารแล้วพูดคุยกันถึงนายกลั่นน้องชายของเขา นายแผ้วผู้นี้เขาจะข้ามลำน้ำกาญจน์มาฝั่งถนนรถนี้ได้สองทาง จะข้ามที่ท่าหวายเหนียวมาท่ามะกาโดยเรือขนานยนต์หรือเรือจ้างธรรมดาได้ทั้งนั้น และจะข้ามอีกท่าหนึ่งตรงข้ามกับท่าเรือพระแท่นดงรังก็ได้เช่นกัน ชาวบ้านทุก ๆ หมู่ในอำเภอนั้นจะใช้จักรยานทั้งหญิงทั้งชาย เป็นการย่นระยะทางไปมาหากัน ฉะนั้นเรือจ้างแถวนั้นจึงต่างจากเรือจ้างข้ามฟากอย่างในแม่น้ำเจ้าพระยาที่กรุงเทพฯ เรือที่นั่นจะเป็นเรือแข็งแรง ไม่มีหลังคา ท้องเรือแบน ๆ เพื่อต้านทานการครูดและไถไปตามทรายในท้องน้ำเมื่อถูกที่ตื้นเขิน และเรือมักจะกว้างใหญ่ เพราะนอกจากจะบรรทุกรถจักรยานและคนแล้ว ยังจะต้องบรรทุกผักทุกชนิดข้ามมาถึงตลาดฝั่งเจริญนี้ด้วย
การไปเที่ยวของผมตามตำบลที่กล่าวนี้ ผมจึงได้พึ่งจักรยานเช่นเดียวกับพวกเขา ผมรู้จักกับเพื่อนที่ตลาดท่าเรือพระแท่นอยู่หลายคนจึงยืมจักรยานเขาใช้ได้สะดวกดี ผมนำจักรยานข้ามเรือไปฝั่งตรงข้ามท่าเรือ แล้วขี่จักรยานตัดตรงตำบลแสนตอแล้วลัดทุ่งบ้านไร่แสนตอไปบ้านกะทุ่มอีกต่อหนึ่ง ไปนอนคุยและกินเหล้าที่บ้านนายแผ้ว
"โฮ้ย ! คุณเอ๋ย แต่ก่อนโน้นจะบ้านผมหรือบ้านใครในย่านนี้น่ะมันก็ป่าทั้งนั้นแหละ" นายแผ้วพูดขณะที่ลอยคออาบน้ำอยู่ในลำน้ำกาญจน์ที่เย็นเยือก ผมชอบลำน้ำสายนี้เหลือเกิน มันเย็นเยือกสมกับเป็นลำน้ำทรายจริง ๆ ลึกบ้างตื้นบ้างตามธรรมชาติ ลำน้ำทราย อาบไปก็นึกเอาว่ากำลังแช่ตัวเองอยู่ที่หน้าน้ำตกไทรโยค เพราะมันเป็นสายน้ำที่มาจากนั่น
