ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลอนเพลงยาว เรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์ และพระอาการประชวรของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ"

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

การแก้ไขถัดไป →

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 23:40, 4 กันยายน 2554

แม่แบบผิดพลาด: มีการลบช่องที่ไม่ได้ใช้ออก โปรดเติมกลับเข้าไป (โปรดดูเอกสารกำกับแม่แบบ)

หม่อมเป็ดสวรรค์
คุณสุวรรณ
[เพลงยาว เรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์]

ข้อมูลเกี่ยวกับงานนี้

ไฟล์:Fine arts department seal 001.jpg

บทละคร เรื่อง

พระมะเหลเถไถ - อุณรุทร้อยเรื่อง

ระเด่นลันได

กลอนเพลงยาว เรื่อง

หม่อมเป็ดสวรรค์

อาการพระประชวรของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ

_______________

กรมศิลปากรอนุญาตให้

เสริมวิทย์บรรณาคารพิมพ์จำหน่าย

_______________

เพลงยาว เรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์

_______________

ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี

เชิงอรรถ

(คุณสุวรรณถึงแก่ชีวิตเมื่อ พ.ศ. ๒๔๑๘ และลิขสิทธิ์ในงานข้างต้นนี้สิ้นอายุคุ้มครองลงเมื่อพ้นห้าสิบปีหลังจากนั้น คือ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๖๘)

งานนี้ ปัจจุบันเป็นสาธารณสมบัติแล้ว เพราะลิขสิทธิ์ได้หมดอายุตามมาตรา 19 และมาตรา 20 ของพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ซึ่งระบุว่า

ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นบุคคลธรรมดา

ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
1. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
2. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย

ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์

ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก

@@ บรรทัดที่ 79: / บรรทัดที่ 79: @@
 {{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| เป็นคราวขัดจัดกันจะมาบก | ไปยืมม่านท้าวนกก็ไม่ได้ | จะขึ้นวอจรลีไม่มีใคร | ก็สั่งให้ยืมผ้าละว้าลาว }}
 {{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ให้บ่าวถือสี่มุมแล้วคลุมเพลาะ | ก็ย่างเหยาะมาในระหว่างกลางผ้าขาว | ออกถนนคนผู้ดูเกรียวกราว | มาพบเจ้าจางวางหมอก็รอรั้ง }}
-{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| นางสี่คนถือม่านพานตาขาว | ด้วยกลัวเจ้าก็หยุดทรุดลงนั่ง| หม่อมก็ยืนแข็งเก้อกะเบอกะบัง | ครั้นจะทรุดลงนั่งก็อายใจ }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| นางสี่คนถือม่านพานตาขาว | ด้วยกลัวเจ้าก็หยุดทรุดลงนั่ง | หม่อมก็ยืนแข็งเก้อกะเบอกะบัง | ครั้นจะทรุดลงนั่งก็อายใจ }}
-{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ก็ยืนซื่อดื้อคว้างอยู่กลางถนน | ผู้คนนับคั่งทั้งวังใหญ่| มิรู้ที่จะวางหน้าลงเท่าไร | สู้แข็งใจอยู่จนเสด็จจร }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ก็ยืนซื่อดื้อคว้างอยู่กลางถนน | ผู้คนนับคั่งทั้งวังใหญ่ | มิรู้ที่จะวางหน้าลงเท่าไร | สู้แข็งใจอยู่จนเสด็จจร }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ครู่หนึ่งก็มาถึงพระวังใน | ตรงไปที่ตึกคุณสุดก่อน | ครั้นเพลาสายัณห์ตะวันรอน | ก็พากันจรขึ้นเฝ้าพระทรงธรรม์<ref>หมายถึง พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาเจษฏาบดินทร์ พระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ''― [เชิงอรรถโดย วิกิซอร์ซ]''</ref> }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| พระชุมเลี้ยงขึ้นเป็นนางระวางห้าม | ตั้งตามตำแหน่งวังหน้านั่น | กับคุณสุดที่เป็นคู่อยู่ด้วยกัน | ทอดสนิทติดพันกันสืบไป }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| แล้วโปรดปรานพระราชทานหม่อมขำมา | ให้เป็นข้าในพระตำหนักใหญ่ | เป็นเกณฑ์โปรดคนสนิทชิดใช้ | จะเจรจาปราศรัยเป็นไพรเม็ด }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ฝ่าพระบาทจึ่งพระราชทานนาม | ยกจากห้ามขึ้นเป็นจอมเรียกหม่อมเป็ด | ริมฝีปากสู้เอากระเหม่าเช็ด | ในเสด็จใช้นางอย่างผู้ดี }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| หมั่นผัดพักตร์ผิวผ่องละอองหน้า | แต่ทันตาอันตรายไปหลายซี่ | ประจงตัดจัดกะลาที่หนาดี | ใส่เข้าที่แทนฟันทุกอันไป }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ที่ไม่รู้ดูเหมือนกับสาวน้อย | กระชดกระช้อยเจรจาอัชฌาสัย | คุณสุดสุดสวาทจะขาดใจ | แต่เวียนไปเวียนมาทุกราตรี }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| สู้ติดสอยมาให้ใช้ใต้ฝ่าพระบาท | ก็เปรื่องปราดโปรดปรานพระราชทานที่ | ชื่อคุณโม่งโด่งดังฝีปากดี | จะพาทีกาลางสนามไม่ขามใคร }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| พูดเล่นเฮฮาร่าเริงแรง | ถึงนายแฟงนายคงครูไม่สู้ได้ | แหลมฉลาดปรีชาปัญญาไว | หนังสือไทยอ่านคล่องทำนองชาย }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| รู้จักทำกาพย์กลอนอักษรสาร | สำหรับอ่านพระราชนิพนธ์ถวาย | หนังสือตกอ่านแต้มไม่แย้มพราย | อ่านอยู่ปลายพระแท่นบรรทมใน }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| แต่ปากอ่านใจคิดขนิษฐ์เป็ด | มิใคร่จะเสร็จสิ้นสุดสมุดได้ | จนล่วงมัชฌิมยามสองย่ำฆ้องชัย | จะหยุดไว้ก็เกรงพระอาชญา }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| หม่อมเป็ดน้อยค่อยเตือนให้เพื่อนนอน | เฝ้าเคืองค้อนแค้นขัดสะบัดหน้า | ยังไม่ทรงพระบรรทมตรมอุรา | แต่ชายตาดูพักตร์พยักกัน }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| เห็นพระองค์ทรงนิ่งไม่ติงพระกาย | เดือนก็ชายดึงด่วนให้ป่วนปั่น | หับสมุดหยุดยั้งฟังสำคัญ | ด้วยกระสันเสียวซ่านรำคาญใจ }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| พระแกล้งทรงพระกรรสะจะให้รู้ | ว่าตื่นพระบรรทมอยู่หาหลับไม่ | คุณโม่งก็ชะงากกระดากใจ | ก็แข็งจิตอ่านไปใจประวิง }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ครั้นพระองค์ทรงพลิกพระกายกลับ | หมายว่าพระบรรทมหลับสนิทนิ่ง | ก็สมจิตคิดไว้ใจประวิง | ก็คลานชิงกันขยับดับเทียนชัย }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| เข้าชุลมุนวุ่นวายอยู่ปลายพระบาท | ก็คิดคาดเอาว่าคนหาเห็นไม่ | จึ่งกระทำเอาแต่อำเภอใจ | ด้วยแสงไฟมืดมิดไม่มีโพลง }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| กระซุบกระซิบซุ่มกายอยู่ปลายพระบาท | อุตลุตอุดจาดทำอาจโถง | เอาเพลาะหอมกรอมหุ้มกันคลุมโปง | จึ่งตรัสเรียกว่าคุณโม่งแต่นั้นมา }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ข้างหม่อมเป็ดเสด็จท่านโปรดปราน | ได้ประทานเปลี่ยนนามตายศถา | เพราะเดินเหินโยกย้ายส่ายกิริยา | จึ่งชื่อว่าหม่อมเป็ดเสด็จประทาน }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| พระชุบย้อมอย่างดีให้มีศักดิ์ | คนในพระตำหนักไม่หักหาญ | เป็นจอมฝูงสูงโสดคนโปรดปราน | ห้ามทวารมิให้ออกนอกเวียงชัย }}
+== เชิงอรรถ ==
+{{reflist}}