หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
48
ชาวเรือก็ย่อมรู้ | ฉนี้อยู่ทุกจิตต์ใจ | |
แต่ลอยอยู่ตราบใด | ต้องจำแก้ด้วยแรงระดม | |
แก้รอดตลอดฝั่ง | จะรอดทั้งจะชื่นชม | |
เหลือแก้ก็จำจม | ให้ปรากฏว่าถึงกรรม | |
ผิวทอดธุระนิ่ง | บวุ่นวิ่งเยียวยาทำ | |
ที่สุดก็สูญลำ | เหมือนที่แก้ไม่หวาดไหว | |
ผิดกันแต่ถ้าแก้ | ให้เต็มแย่จึงจมไป | |
ใครห่อนประมาทใจ | ว่าขลาดเขลาและเมาเมิน | |
เสียทีก็มีชื่อ | ได้เลื่องลือสรรเสริญ | |
สงสารว่ากรรมเกิน | กำลังดอกจึงจมสูญ | |
นี้ในน้ำใจข้า | อุปมาบังคมทูล | |
ทุกวันนี้อาดูร | แต่ที่พระประชวรนาน | |
เปรียบตัวเหมือนอย่างม้า | ที่เป็นพาหนยาน | |
ถูกเครื่องบังเหียนอาน | ประจำหน้าพลับพลาชัย | |
คอยพระประทับอาสน์ | กระหยับบาทจะพาไกล | |
ตามแต่พระทัยไท | ธจะชักไปซ้ายขวา |