หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
บทละคร เรื่อง ระเด่นลันได
| ช้าปี่ | ||
| ๏มาจะกล่าวบทไป | ถึงระเด่นลันไดอนาถา | |
| เสวยราชย์องค์เดียวเที่ยวรำภา | ตามตลาดเสาชิงช้าหน้าโบสถ์พราหมณ์ | |
| อยู่ปราสาทเสาคอดยอดด้วน | กำแพงแก้วแล้วล้วนด้วยเรียวหนาม | |
| มีทหารหอนเห่าเฝ้าโมงยาม | คอยปราบปรามประจามิตรที่คิดร้าย | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏เที่ยวสีซอขอข้าวสารทุกบ้านช่อง | เป็นเสบียงเลี้ยงท้องของถวาย | |
| ไม่มีใครชังชิงทั้งหญิงชาย | ต่างฝากกายฝากตัวกลัวบารมี | |
| พอโพล้เพล้เวลาจะสายัณห์ | ยุงชุมสุมควันแล้วเข้าที่ | |
| บรรทมเหนือเสื่อลำแพนแท่นมณี | ภูมีซบเซาเมากัญชา | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ครั้นรุ่งแสงสุริยันตะวันโด่ง | โก้งโค้งลงในอ่างแล้วล้างหน้า | |
| เสร็จเสวยข้าวตังกับหนังปลา | ลงสระสรงคงคาในท้องคลอง | |
| ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ | ||
| ชมตลาด | ||
| ๏กระโดดดำสามทีสีเหื่อไคล | แล้วย่างขึ้นบันไดเข้าในห้อง | |
| ทรงสุคนธ์ปนละลายดินสอพอง | ชโลมสองแก้มคางอย่างแมวคราว | |
| นุ่งกางเกงเข็มหลงอลงกรณ์ | ผ้าทิพย์อาภรณ์พื้นขาว | |
| เจียระบาดเสมียนละว้ามาแต่ลาว | ดูราวกับหนังแขกเมื่อแรกมี | |
| สวมประคำดีควายตะพายย่าม | หมดจดงดงามกว่าปันหยี | |
| กุมตระบองกันหมาจะราวี | ถือซอจรลีมาตามทาง | |
| ฯ ๖ คำ ฯ เพลงช้า | ||
