หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๖
| ร่าย | ||
| ๏อัมรินทร์จินตนาแล้วคลาไคล | บัดใจก็ถึงพนาศรี | |
| เห็นเกษสุริยงสิ้นชีวี | กลิ้งกลางปัถพีอนาถใจ | |
| จึงเอาน้ำทิพมาโสรจสรง | เจ้าจงไม่ม้วยตักษัย | |
| พระจึงเล่าแถลงให้แจ้งใจ | อีประไพสุริยาเป็นกาลี | |
| ระยำนักไปรักไอ้โจรดง | เราสาปส่งเป็นชะนีเสียที่นี่ | |
| จงรีบไปเถิดจะได้นางวารี | ท้าวนาคีซ่อนไว้ในไพรวัน | |
| ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏เมื่อนั้น | วรวงศ์ปรีดิ์เปรมเกษมสันต์ | |
| ได้ฟังพระมหานักธรรม์ | รำพันเสร็จสิ้นด้วยยินดี | |
| ครั้นแล้วเคารพอภิวันท์ | องค์ท้าวประมอตันเรืองศรี | |
| พระลีลามาขึ้นพาชี | ขุนกระบี่เหาะตรงเข้าพงไพร | |
| ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏จึงชักอาชาราร่อน | ยังยอดศิงขรเนินไศล | |
| แล้วพระศรีเมืองเรืองไชย | ก็เข้าในคูหาวานรินทร์ | |
| ฯ ๒ คำ ฯ ฉุยฉาย | ||
| โอ้โลม | ||
| ๏น้องเอ๋ยน้องรัก | ปวะหลิ่มเลิศลักษณ์เฉิดฉิน | |
| แต่พี่เที่ยวหาทุกธานิน | มิได้พบยอพระกลิ่นกลอยใจ | |
| เสียดายเจ้ามาเกิดเป็นกุมภีล์ | ในเมืองมนุษย์เช่นนี้หามีไม่ | |
| ขอถามข่าวสาวน้อยกลอยใจ | เป็นไฉนมาอยู่แต่ผู้เดยว | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏เมื่อนั้น | วิมานจันทร์ผันแปลแลเหลียว | |
| ได้ฟังพระรถพูดลดเลี้ยว | นางบิดเบี้ยวเบือนหน้าแล้วพาที | |
