ซึ่งจะเอาอำนาจมาข่มข้าพเจ้าซึ่งเป็นขุนนางจนถึงดังนี้ก็ไม่ควรเลย ขอท่านจงเอาแต่การยุติธรรมมาว่ากล่าวกันเถิด
พระยายมจึ่งว่า เราเป็นเจ้าในเมืองนรก ก็ต้องทำตามรับสั่งพระอิศวร เหตุไรมนุษย์ทั้งหลายจึ่งจะรู้ว่า ตัวเราดีและชั่ว จะมาแทนที่เรา นั่นเห็นควรแล้วแลฤๅ สุมาตองสองจึ่งว่า ธรรมดาฟ้าก็ย่อมมีความเมตตากรุณาแก่สัตว์โลกจึ่งจะควร แต่บัดนี้ ท่านกลับมาบำรุงผู้อาสัตธรรมให้บริบูรณ์ ผู้ที่ตั้งอยู่ในยุติธรรมกลับตกต่ำ ผู้มีทรัพย์กลับเบียดเบียนซึ่งผู้ยากจน ข้อหนึ่ง ขุนนางไม่มีความสัตย์ซื่อต่อเจ้าแผ่นดิน ข้อสอง วงศานุวงศ์ไม่มีความปรองดองต่อกัน เห็นแก่ทรัพย์เป็นเบื้องต้น ประตูฟ้าอยู่สูงถึงเก้าชั้น เบื้องดินสิบตำแหน่งเป็นลำดับกัน ถ้ายากจนก็ย่อมมีโทษ ถ้ามั่งมีแล้วก็ปราศจากโทษ เปรียบเหมือนตัวข้าพเจ้าเป็นคนยากจนอยู่ฉะนี้ แต่อุตส่าห์เล่าเรียนพากเพียรถือสัตย์กตัญญูอยู่ดังนี้ การทั้งนี้ขอท่านจงตัดสินให้ข้าพเจ้าด้วยเถิด พระยายมจึ่งว่า ธรรมดาในธรรมจักรก็ย่อมวนเวียนอยู่เป็นอันมาก ซึ่งจะใช้ชาติกันนั้น บางทีก็เร็ว บางทีก็ช้า บางทีก็ได้ในปัจจุบัน บางทีก็ไปได้ในชาติหน้า ผู้ซึ่งมั่งมีนั้น แต่ชาติก่อนได้ทำไว้แต่การ
