หน้า:โคลงโบราณ - ๒๔๖๒.pdf/47

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๑
อยู่เดียวเปลี่ยวใจเศร้า คิดถึงเจ้าเปล่าใจถอย
เสียดายวายรักร้อย ชั่งเรียมเอยไม่เคยไกล ฯ
โคลง
งามงอนกิ่งกาบแก้ว แกมศรี
เลื่อนชลาลอยลี ลาศคล้อย
เฉกโฉมมิ่งสัตรี ตรูเนตร เรียมเอย
งอนชำเลืองคมช้อย เนตรให้เรียมสงวน ฯ
กาพย์
งามพริ้งกิ่งแก้วสบัด พลพายซัดกวัดกรกราย
ดั่งกรช้อนกอดสาย สุดรุกแนบแอบอิงองค์
เจ็บจากพรากเจ็บจิตร เพียงปืนพิศม์ติดทรวงลง
ยาใดใครจักจง ไม่ยาเท่าเจ้ายาใจ
โฉมแกล้งแปลงรูปมา แก่ตาพี้นี้ฤๅไฉน
วันหนึ่งพึ่งจากไป ไกลนุชน้อยร้อยปีตรอม
ร้อนแรงแสงสุริยา ไฟไหม้ป่าหญ้าฟางลอม
ไม่ร้อนถอนใจผอม เพียงจากเจ้าเฝ้าอาดูร ฯ