และต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด ในแง่นี้ อเมริกาเป็นแบบอย่างที่น่าทึ่งของการฆ่าอุตสาหกรรมสำคัญด้วยการคุ้มครอง ในปี 1856 ปริมาณการนำเข้าส่งออกทางเรือของสหรัฐมีรวม $641,604,850 ในปริมาณนี้ ร้อยละ 75.2 บรรทุกบนเรืออเมริกัน อีกเพียงร้อยละ 24.8 บนเรือต่างชาติ แม้แต่ตอนนั้น เรือกลไฟเดินสมุทรอังกฤษเริ่มรุกล้ำเรือกำปั่นใบอเมริกันแล้ว ถึงอย่างนั้นในปี 1860 ปริมาณการค้าทางเรือรวม $762,288,550 เรืออเมริกันยังบรรทุกร้อยละ 66.5 เมื่อมีสงครามกลางเมือง และการคุ้มครองอุตสาหกรรมต่อเรืออเมริกัน แผนการนี้ประสบผลสำเร็จมากจนธงอเมริกันเกือบหายไปจากทะเลหลวงเสียหมด ในปี 1887 ปริมาณการค้าทางเรือของสหรัฐรวม $1,408,502,979 ทั้งหมดนี้มีเพียงร้อยละ 13.80 ที่บรรทุกบนเรืออเมริกัน อีกร้อยละ 86.20 บนเรือต่างชาติ สินค้าบนเรืออเมริกันในปี 1856 รวม $482,268,275 ในปี 1860 รวม $507,274,757 ในปี 1887 จมดิ่งเหลือ $194,356,746[1] สี่สิบปีที่แล้ว ธงอเมริกันเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดของธงอังกฤษ และดูเหมือนจะไล่แซงบนมหาสมุทร ตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้วไม่ทราบ การคุ้มครองการต่อเรือฆ่าทั้งขนส่งทางเรือและการต่อเรือ
อีกประการหนึ่ง การพัฒนาวิธีการผลิตทุกวันนี้ไล่ตามกันเร็วมาก และเปลี่ยนหน้าตาของอุตสาหกรรมทั้งสาขาไปอย่างฉับพลันโดยสินเชิง จนการคุ้มครองทางภาษีที่ดูสมดุลพอควรเมื่อวาน มาวันนี้ก็ไม่แล้ว ลองยกตัวอย่างอีกกรณีจากรายงานของรัฐมนตรีคลังในปี 1887:
“การพัฒนาเครื่องจักรกลที่ใช้ในการหวีขนแกะในช่วงปีที่ผ่านมาได้เปลี่ยนคุณลักษณะของ
- ↑ รายงานประจำปี รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง ฯลฯ ประจำปี 1887. วอชิงตัน : 1887 ; หน้า xxviii, xxix.
