ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลอนเพลงยาว เรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์ และพระอาการประชวรของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ"

ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
1. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
2. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย

ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์

ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก

@@ บรรทัดที่ 121: / บรรทัดที่ 121: @@
 {{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ว่าเหลือกำลังนั่งเคี้ยวฉันเปรี้ยวปาก | ตะบันหมากกินดอกจ้ะคุณลุงจ๋า | แล้วเบือนบิดปิดปากไม่เจรจา | ครั้นโอษฐ์อ้าไม่เห็นแดงจะแคลงใจ }}
 {{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| อันคนแก่ตะบันหมากมากด้วยกัน | แต่ซึ่งตะบันทุเรียนหามีไม่ | ผลบัวก็ตะบันขันสุดใจ | น่าจะใคร่ศึกษาเป็นอาจารย์ }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| วันหนึ่งจึ่งท่านหลวงนายศักดิ์ | นุ่งสมปักเข้าไปในพระราชฐาน | สำหรับเดินคอยเชิญพระอาการ | มาพูดกับท่านเจ้าขรัวนายข้างฝ่ายใน }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| หม่อมเป็ดน้อยพลอยมาทำพย่ำเผยอ | พูดเจ้อจีบปากถลากไถล | เอาลิ้นดันฟันกะลาเลื่อนออกไป | ไหมเปื่อยขาดปุดหลุดลงมา }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ตกเปาจำเพาะหน้าหลวงนายศักดิ์ | ก็ถามทักทันใดอะไรขา | หม่อมบ่ายเบี่ยงเลี่ยงเจรจา | ซึ่งตกมาจากปากหมากตะบัน }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| เด็กมันตำไม่สู้แหลกแตกสองซีก | เคี้ยวก็หลีกกระเด็นกระดากจากปากฉัน | ทำพิโรธโกรธบ่าวคนตะบัน | แล้วหยิบเอาฟันกะลามาสวมไว้ }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ดีจริงใจหม่อมไม่ยอมแก่ | อุตส่าห์แก้ตัวปลิ้นสิ้นสงสัย | จะแจ้งจริงกับหลวงนายก็อายใจ | เพื่อมิให้รู้แน่ว่าแพ้ฟัน }}
+{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| สู้ต่อคิดปิดป้องที่ช่องหัก | เอาไหมสักผูกติดให้มิดมั่น | ดูระเบียบเรียบดีเรียงสีฟัน | ที่ไม่รู้ดูสำคัญว่าฟันดี }}