บัวเผื่อน เจ้าเมืองขะลิก ๔ เมืองนี้ว่า จะขอเปนข้าขอบขัณฑเสมากรุงเทพมหานครไปตราบเท่ากัลปาวสาน แต่หนังสือพระยาตองอู พระยาละเคิ่ง นั้นว่า จะขอพึ่งพระบรมโพธิสมภาร ถ้าสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์จะเสด็จพระราชดำเนินไปเอาเมืองหงษาวดีเมื่อใด พระยาตองอู พระยาละเคิ่ง จะขอยกพลมาควบทัพโดยเสด็จงานพระราชสงคราม สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวได้แจ้งในลักษณอักษรทุกเมืองดังนั้น มีพระไทยโสมนัศ ตรัศให้พระราชทานรางวัลแก่พม่ามอญผู้มานั้นเปนอันมาก แล้วให้พระราชทานสิ่งของไปแก่เจ้าเมืองทั้งปวงโดยถานาศักดิ์ จึ่งให้ตอบหนังสือไปแก่ท้าวพระยารามัญทั้งปวง ผู้ถือหนังสือก็กราบถวายบังคมลาไปเมือง.
๏ขณะเมื่อผู้ถือหนังสือกลับไปถึงเมืองตองอูนั้น พระมหาเถรเสียมเพรียมเจ้าอธิการรู้ จึงเข้าไปหาพระยาตองอูแล้วถามว่า มหาบพิตรจะเอามอญไปเปนตะพุ่นหญ้าช้างกรุงศรีอยุทธยาฤๅ พระยาตองอูได้ฟังพระมหาเถรว่าก็สงไสยจึงถามว่า ไยพระผู้เปนเจ้าจึงว่าดังนี้ พระมหาเถรจึงว่า อาตมภาพแจ้งว่า มหาบพิตรมีหนังสือถวายเครื่องบรรณาการไปอ่อนน้อมว่า ถ้าพระเจ้ากรุงศรีอยุทธยายกมาตีเมืองหงษาวดีเมื่อใด มหาบพิตรจะยกไปโดยเสด็จงานพระราชสงคราม เพราเหตุฉนี้ อาตมภาพจึงว่า พระยาตองอูจึงตอบว่า พระผู้เปนเจ้าไม่รู้ฤๅว่า สมเด็จพระนเรศวรบรมราชาธิราชบพิตรเปนเจ้าแลสมเด็จเอกาทศรฐสองพระองค์นี้ทรงศักดานุภาพมากดุจหนึ่งพระสุริยเทเวศรส่องโลกเมื่อเพลามัชฌันติกไสมย ศึกหงษาลงไปกระทำครั้งใด มีแต่แตกฉานยับเยินขึ้นมาทุกครั้ง บัดนี้ พระเจ้าหงษาวดีก็สิ้นเขี้ยวศึกเขี้ยว
