หัวเมืองทั้งปวงว่า พระเคราะห์เมืองหงษาวดีร้ายนัก พระยาตองอูผู้หลานเรามีความกตัญญ กลัวจะเสียเมืองแก่ข้าศึก เสียดายรามัญทั้งปวงจะไปเปนเชลยกรุงพระนครศรีอยุทธยา จึงรับเรามาไว้ณเมืองตองอู ได้รอดจากเงื้อมมือปัจจามิตร ก็ค่อยเปนศุขอยู่ ถ้าครบเจ็ดปีสิ้นพระเคราะห์แล้ว ก็จะกลับลงไปตั้งอยู่ณเมืองหงษาวดีดังเก่า แลซึ่งหัวเมืองทั้งปวงคบคิดกันยกทัพมาทั้งนี้จะเปนกระบถฤๅ ฝ่ายท้าวพระยารามัญหัวเมืองทั้งปวงได้แจ้งในหนังสือรับสั่งดังนั้น ก็สำคัญว่าจริง ตกใจกลัวเปนกำลัง ก็พากันเลิกทัพกลับไป.
๏ ครั้นศักราช ๙๕๔ ปีมโรง จัตวาศก นักสร้างบุตรพระยาตองอูจึงคิดว่า บิดาไปพาเอาพระเจ้าหงษาวดีมาไว้ให้ศึกพระนครศรีอยุทธยามาติดแทบจะเสียเมืองครั้งหนึ่งแล้ว แลหัวเมืองทั้งปวงก็เปนเสี้ยนศัตรูพากันยกรี้พลมาจะตีเอาเมืองอิกเล่า แลเหตุซึ่งเปนทั้งนี้เพราะพระเจ้าหงษาวดีองค์เดียว ถ้าละไว้ ไหนเลยศึกจะวายเมือง จำจะลอบล้างพระเจ้าหงษาวดีเสียให้ดับสูญ แล้วเมืองตองอูจึงจะเปนศุข คิดแล้วก็ประกอบยาพิศม์ลอบใส่ในเครื่องเสวย พระเจ้าหงษาวดีมิทันรู้ เสวยเข้าไป พระองค์ก็ดับสูญสวรรคต พระยาตองอูรู้ว่า พระเจ้าหงษาวดีสวรรคาไลย ก็ตกใจ จึงให้ไต่สวนไล่เลียงก็ได้ความว่า นักสร้างผู้บุตรประกอบยาพิศม์ให้พระเจ้าหงษาวดีเสวยเข้าไป พระยาตองอูรู้เหตุผลตระหนักแล้วทอดใจใหญ่ มิรู้ที่จะทำประการใด จึงไปบอกแก่พระมหาเถรเสียมเพรียมโดยเหตุทุกประการ พระมหาเถรได้แจ้งดังนั้นก็ตกใจจึงว่า เอะการเราเสียแล้ว บุตรเท่าเปนคนโฉดเขลานักหาปัญญามิได้ สมด้วยพระบาฬีว่า มีบุตรถ้าไม่ดีแล้วก็เปนศัตรูแก่บิดา
