ไปเสียก่อน องตอเวียนภู องลันจะปฤกษาให้พร้อมกัน ได้ความแน่ประการใดจึงจะได้บอกให้รู้ ครั้นณวันเดือนยี่แรม ๑๕ ค่ำปีชวดโทศก จึงให้พระภักดีสุนทรน้องพระยาเสนาราชกุเชน พระวงษาประเทศ พระยกรบัตรเมืองสังฆะไปฟังดูที่หน้าค่ายญวนตามสัญญาองตอเวียนภู องลันก็หามาพูดจาไม่ กับพระยาราชนิกูลจัดให้สนองอีนายไพร่ ๒๕๐ คนอยู่คิดราชการ ป้องกันรักษาครอบครัวกับพระยาเดโชณเมืองกระพงสวาย ให้พระยามนตรีเสน่หาไพรกะดีพระยามนตรีเสน่หาเมืองกระพงเสียม อยู่กับพระยาเชตว่าที่ฟ้าทะละหะณเมืองบาราย พระยาเสนาราชกุเชนนายไพร่ ๒๐๐ คน อยู่ฟังราชการณเมืองสโทง พระวงษาประเทศนายไพร่ ๑๐๐ คนอยู่รักษาเมืองชีแครง จัดเอากองทัพหัวเมืองไว้กับพระยาราชนิกูลเมืองสุรินทร์ เมืองสังฆะ เมืองศีศะเกษ เมืองเดชอุดม เข้ากัน ๑๐๐๐ คน ด้วยสะเบียงอาหารที่เมืองสโทงก็ขัดสนหนักแล้ว ว่ากองทัพนอกกว่านั้นหนีแตกไปบ้านเมืองก็เป็นอันมาก กองทัพหัวเมืองยังอยู่แต่ ๒๐๐๐ พระยาราชนิกูลนายทัพนายกองจึงถอยทัพลงมา ตั้งฟังราชการอยู่ณด่านพรมศกแขวงเมืองนครเสียมราบ กับส่งญวน ๒๒ คน จีน ๒ คน พากันหนีจากค่ายกระพงธมจะไปบ้านเมือง กองตระเวนพระยาเชตว่าที่ฟ้าทะละหะพระยาเดโชและเจ้าเมืองกระพงแลงจับได้
