หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๒) - ๒๔๘๑.pdf/272

พระไอยการลักษณวิวาท

ตี ด่า

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$

กัน[บก 1]

อันว่าลักขณวิวาท	ตี ด่า	$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$	กันแลลักขณรุกไป	ตี ด่า	$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$	ท่านเปน

มูลคดีมีพระบาฬีในคำภีร์พระธรรมสาตว่า ปหรญฺจ ขุํสา ถานา

วิติกฺกมฺมพลากเรน เปนอาทิดั่งนี้ จึ่งมีอัฐาธิบายษาขคดีอัน

โบราณราชกรษัตรบัญญัติสืบ ๆ มาโดยมาตราดั่งนี้

ศุภมศดุ ๑๓๖๙^{[บก 2][วซ 1]} ศกสัปสังวัชรเชษฐมาศศุกขปักษยตติย

ดิถีคุรุวาระ มีพระราชโองการบัญญัติพระราชอาชา สมเดจ์

พระเจ้ารามาธิบดีศรีสุนธรราชบรมจักรพรรดิศวรบรมบพิตร

พระพุทธิเจ้าอยู่หัว มีพระราชหฤๅไทยกรรุณา ปราถนาจ

ระงับดับทุกขทุระราษฎร จึ่งให้ตราพระราชกฤษฎีกา โฆษนา

แก่ชาวเจ้าเหล่าราชนิกุนขุนหมื่นพฤฒามาตย์ราชมนตรีพิริย

โยธาสมสังกัดพัน อันมีในพระราชอานาจักรประชาราษฎร

ทังปวง ตั้งแต่นี้สืบไปเมื่อหน้า

1

๑ มาตราหนึ่ง วิวาท

ด่า ตี

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$

กัน โทษ

๙ ๑๐

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$

กทง มิให้

ม.ธ.ก.

 

---

1. พิมพ์ตามฉะบับหลวง L4 ยังเหลืออีกฉะบับหนึ่ง (ก) ซึ่งหอสมุดแห่งชาติพึ่งหาซื้อได้ในปี ๒๔๗๗ จึงไม่มีระบุในบัญชีของนายบูรเนย์
2. ในต้นฉะบับ เลข ๓ ตอนหน้าลบเสีย เหลือแต่ตอนหลัง

1. บัญชีท้ายกฎหมายลักษณอาญา (2451, น. 287) ว่า "๑๒๖๙"