ได้เสียศูนย์ขาดทางพระราชไมตรีจากกันเลย เอาความสัจข้อนี้เปนที่พึ่งที่พำนัก ด้วยพระเดชพระคุณบุญบารมีแห่งสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทั้งสองฝ่าย ก็บันดาลเกิดมหาวาตะพยุใหญ่พัดหวนหอบเอากำปั่นขึ้นพ้นจากวนได้ พระเจ้าฝรั่งเศสได้ทรงฟังคำราชทูตก็เห็นจริงด้วย พระราชดำริห์ว่า พระเจ้ากรุงศรีอยุทธยามีบุญมากเสมอด้วยพระองค์ ก็ทรงพระมหากรุณาแก่ราชทูต พระราชทานรางวัลเปนอันมาก.
๏อยู่มาวันหนึ่ง จึงตรัศให้หาทูตานุทูตเข้าเฝ้าณน่าพระลาน แล้วให้หาพลทหารฝรั่งแม่นปืน ๕๐๐ เข้ายิงให้แขกเมืองดู ให้แบ่งกันออกเปนสองพวก ๆ ละ ๒๕๐ ยืนเปนสองแถว ยิงปืนนกสับให้กระสุนกรอกเข้าไปในลำกล้องปืนแห่งกันแลกันทั้งสองฝ่ายมิได้พลาดผิดแต่สักครั้ง แล้วให้ล่ามถามราชทูตว่า ทหารแม่นปืนเหมือนดังนี้พระนครศรีอยุทธยามีฤๅไม่ ราชทูตให้กราบทูลว่า ทหารแม่นปืนดังนี้พระเจ้ากรุงศรีอยุทธยามิได้นับถือใช้สอย พระเจ้าฝรั่งเศสได้ทรงฟังก็เคืองพระไทย จึงให้ซักถามราชทูตว่า พระเจ้ากรุงไทยนับถือทหารมีฝีมือประการใดเล่า ราชทูตให้กราบทูลว่า พระเจ้าอยู่หัวกรุงไทยทรงนับถือใช้สอยทหารคนดีมีวิชา อันทหารแม่นปืนเหมือนดังนี้จะยิงไกลแลใกล้มิได้ถูกต้องกาย แลทหารบางจำพวกเข้าไปในระหว่างข้าศึกมิได้เห็นตัว ตัดเอาศีศะนายทัพข้าศึกมาถวายได้ ทหารบางจำพวกก็คงทนอาวุธต่าง ๆ จะยิงฟันแทงประการใด ๆ ก็มิได้เข้า แลทหารมีวิชาดังนี้จึงทรงพระกรุณาชุบเลี้ยงไว้ใช้สอยสำหรับพระนคร พระเจ้าฝรั่งเศสมิได้ทรงเชื่อ ตรัศว่า ราชทูตไทยเจรจาอ้างอวดเกินนัก จึงสั่งให้ซักถามว่า ทหารไทยที่มีวิชาเหมือนว่าดังนั้นมีมาในกำปั่นบ้าง
