ฤๅไม่ จักให้สำแดงวิชาถวายให้เห็นประจักษ์จะได้ฤๅมิได้ ราชทูตได้เห็นวิชาของอาจารย์ปรากฎแก่จักษุอยู่แล้ว จึงให้กราบทูลว่า ทหารที่จ่ายมาสำหรับกำปั่นนี้เปนแต่ทหารกองนอก มีวิชาแต่อย่างกลาง จะสำแดงถวายให้ปรากฎก็ได้ จึงตรัศให้ซักถามว่า จะสำแดงวิชาได้แต่อย่างไร ราชทูตให้กราบทูลว่า ขอพระราชทานให้ทหารแม่นปืนทั้ง ๕๐๐ นี้จงระดมยิงทหารของข้าพระพุทธเจ้าโดยใกล้แลไกล แลทหารข้าพระพุทธเจ้าจะห้ามกระสุนปืนทั้งสิ้นมิให้ถูกต้องกาย พระเจ้าฝรั่งเศสได้ทรงฟัง เกรงพลทหารจะยิงทหารไทยล้มตาย จะเสียทางพระราชไมตรีไป จึงสั่งให้ห้ามการนั้นเสีย ราชทูตให้กราบทูลว่า พระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ทหารของข้าพระพุทธเจ้ามีวิชาอาจห้ามกระสุนปืนมิให้ถูกต้องกายได้เปนแท้ ซึ่งจะเปนอันตรายนั้นหามิได้ เพลาพรุ่งนี้ ขอให้ตั้งเบญจา ๓ ชั้นในน่าพระลาน ให้ดาดเพดานผ้าขาว แลปักราชวัตรฉัตรธงล้อมรอบแล้ว ให้ตั้งเครื่องโภชนาหารมัจฉมังษาสุราบานไว้ให้พร้อม ให้ป่าวร้องชาวพระนครมาคอยดู ทหารข้าพระพุทธเจ้าจะสำแดงคุณวิชาให้ปรากฎเฉภาะน่าพระที่นั่ง แล้วถวายบังคมลาออกไปสู่สำนักนิ์ พระเจ้าฝรั่งเศสก็สั่งให้จัดแจงการทั้งปวงให้พร้อมตามคำราชทูตทุกประการ ครั้นรุ่งเช้า ราชทูตจึงให้อาจารย์แต่งศิษย์ประมาณ ๑๖ คน ให้ผูกเครื่องล้วนลงเลขยันต์ตาถาสาตราคม เสร็จแล้วให้อาจารย์นุ่งขาว ใส่เสื้อกรุยขาว แลพอกเกี้ยวพันผ้าขาว ศิษย์ ๑๖ คนนั้นใส่กางเกงเสื้อหมวกปัศตูแดงทั้งสิ้น เปน ๑๗ คนกับทั้งอาจารย์ พาเข้ามาสู่น่าพระลาน กราบถวายบังคมแล้วให้ขึ้นนั่งบนเบญจา แล้วให้กราบทูลว่า ขอให้ทหารแม่นปืนทั้ง ๕๐๐ จงยิงทหาร ๑๗ คนซึ่งนั่ง
