อยู่บนเบญจานั้น พระเจ้าฝรั่งเศสก็สั่งทหารทั้ง ๕๐๐ ให้ระดมยิงทหารไทยพร้อมกัน ด้วยอำนาจคุณพระรัตนไตรยแลคุณเลขยันต์สรรพอาคมคาถาวิชาคุ้มครองป้องกันอันตราย พลฝรั่งทั้งหลายยิงปืนนกสับทั้งใกล้แลไกลเปนหลายครั้ง เพลิงศิลาปากนกไม่ติดดินดำมิได้ลั่นทั้งสิ้น ทหารทั้ง ๑๗ คนก็รับพระราชทานโภชนาหารมัจฉมังษาสุราบานเปนปรกติ มิได้มีอาการสดุ้งตกใจ พลทหารฝรั่งทั้งหลายก็เกรงกลัวย่อท้อรอหยุดอยู่สิ้น อาจารย์ทหารไทยจึงร้องอนุญาตไปว่า ท่านจงยิงอิกเถิด ทีนี้เราจะให้เพลิงติดดินดำ แล้วจะให้กระสุนออกจากลำกล้องทั้งสิ้น พลทหารพร้อมกันยิงอิกนัดหนึ่ง เพลิงก็ติดดินดำ กระสุนก็ออกจากลำกล้อง ตกลงตรงปากบอกบ้าง ห่างออกไปบ้าง ลางกระสุนก็ไปตกลงที่ใกล้เบญจา แต่จะได้ถูกต้องทหารไทยผู้ใดผู้หนึ่งหามิได้ พระเจ้าฝรั่งเศสได้ทอดพระเนตรเห็นดังนั้น ก็ทรงเชื่อเห็นความจริงของราชทูต ทรงพระโสมนัศตรัศสรรเสริญวิชาทหารไทยว่า ประเสริฐหาผู้เสมอมิได้ สั่งให้พระราชทานเงินทองเสื้อผ้าเปนรางวัลแก่ทหารไทยเปนอันมาก ให้เลี้ยงดู เสร็จแล้วก็ให้กลับไปสู่ที่สำนักนิ์ จำเดิมแต่นั้นมา ก็ทรงเชื่อถือถ้อยคำราชทูต จะพิดทูลประการใดก็เชื่อ มิได้มีความสงไสย ทรงพระมหาการุญภาพแก่ราชทูตยิ่งนัก อยู่มาวันหนึ่ง จึงสั่งให้ถามราชทูตว่า ทหารไทยที่มีคุณวิชาวิเศษอย่างนี้ ในพระนครศรีอยุทธยามีเท่านี้ฤๅ ๆ ยังมีทหารอื่นอยู่มากน้อยสักเท่าใด ราชทูตให้กราบทูลว่า ทหารเหล่านี้เปนแต่กองนอกสำหรับเกณฑ์จ่ายมากับเรือลูกค้าวานิช มีวิชาเพียงนี้เปนแต่อย่างต่ำ อันทหารกองในสำหรับรักษาพระนครนั้นมีวิชาการต่าง ๆ วิเศษกว่านี้มีมากกว่ามาก ได้ทรง
