ตีตามหนังสือนั้น ฝ่ายกองทัพไทยคิดกลอุบายไว้ ก็จะได้ทีตีทัพเราตกฉาน แล้วจะไล่ติดตามมาเข้าเมืองได้ จึงเอาหนังสือนั้นเข้ากราบทูลพระเจ้าอังวะ ๆ ก็เห็นว่าเปนกลอุบายดุจมุขมนตรีทั้งปวงปฤกษาเห็นพร้อมกันนั้น.
๏ฝ่ายเจ้าพระยาโกษาธิบดีแม่ทัพคอยอยู่ประมาณ ๒ วัน ๓ วัน ก็มิได้เห็นกองทัพพม่ายกออกมาจากเมือง จึงแต่งหนังสืออิกฉบับหนึ่งส่งให้พม่าเชลยถือเข้าไปถึงเสนาบดีในเมืองอังวะเหมือนครั้งก่อนเปนใจความว่า บรรดาพม่าในเมืองอังวะทั้งนายแลไพร่ไม่มีใครองอาจกล้าหาญในการสงคราม ล้วนแต่มีสันดานภิรุกชาติขลาดดุจสัตรีทั้งสิ้นเปนแท้ แต่เราวิงวอนอ่อนง้อขอให้ยกกองทัพออกมาตีเราสักครั้งหนึ่ง จักพึ่งพอเปนเหตุได้ลงใบบอกส่งลงไปกราบทูลพระกรุณาจะขอล่าทัพเท่านี้ ก็ยังว่าหาออกมาไม่ ช่างกะไรไม่มีความเมตตาการุญภาพแก่เราบ้างเลย มาตัดทางไมตรีเด็ดเดี่ยวไปเสียฉนี้ก็มิควร ถ้าแลจะไม่อนุเคราะห์แก่เราโดยแท้แล้ว ก็จงเร่งบอกออกมา เราทั้งหลายก็จะลาพระเจ้าอังวะล่าทัพกลับไปโดยเร็ว ครั้นพม่าเสนาบดีทั้งปวงได้แจ้งในหนังสือนั้นแล้ว ก็คิดเข็ดขามคร้ามกลัวเหมือนครั้งก่อน แลมิได้ออกมาตามหนังสือนั้น.
๏ฝ่ายเจ้าพระยาโกษาธิบดีก็จัดแจงนายทัพนายกองแลพลอาสาสองหมื่นให้คุมเอาช้างม้าพลาพลทหารอันป่วยเจ็บทุพพลภาพแลพม่ามอญเชลยทั้งหลายอันตีได้นั้นล่าลงไปเสียก่อนสองสามวัน แล้วจึงปฤกษาด้วยท้าวพระยานายทัพนายกองทั้งปวงว่า เพลากลางคืนวันนี้ เราจะทำกลอุบายฬ่อลวงพม่าชาวเมืองให้เสียทีลงจงได้ แลเราจะเอาไม้แห้งแลหญ้าแห้งทั้งหลายมากองไว้หลังค่ายรายกันไป แล้วจึงให้
