หน้า:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf/141

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๐๔

ป้อมค่ายหอรบเชิงเทินปราการเมืองแลสระน้ำเสวยที่ชำรุดปรักหักพังนั้นแล้ว แลพระองค์เสด็จสำราญพระราชหฤไทยในที่นั้น ส่วนหลวงสรศักดิ์ ครั้นเห็นเจ้าพระยาวิไชเยนทร์สึกเอาภิกษุสามเณรออกมากระทำราชการเปนอันมากให้ร้อนในพระพุทธสาสนาดังนั้น ก็เอาเหตุนั้นขึ้นกราบทูลพระกรุณา สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัศทราบเหตุดังนั้น ก็มิได้เอาโทษแก่เจ้าพระยาวิไชเยนทร์ แลมิได้ตรัศเปนประการใด แลหลวงสรศักดิ์จึงคิดว่า อ้ายฝรั่งคนนี้มันโปรดปรานยิ่งนัก จะกระทำผิดสักเท่าใด ๆ ทรงพระกรุณาก็มิได้เอาโทษ แลกูจะทำโทษมันเองสักครั้งหนึ่ง จึงเข้าไปคอยเจ้าพระยาวิไชเยนทร์อยู่ที่อันเคยนั่งว่าราชการในพระราชวังนั้น ครั้นเจ้าพระยาสมุหนายกฝรั่งเข้าไปในพระราชวังแล้วก็นั่งว่าราชการ แลหลวงสรศักดิ์เห็นได้ที ก็เข้าชกเอาปากเจ้าพระยาวิไชเยนทร์ฟันหักสองซี่ แล้วก็หนีออกไปยังบ้าน แลลงเรือเร็วรีบล่องลงไปยังกรุงเทพมหานคร ส่วนเจ้าพระยาวิไชเยนทร์เมื่อหลวงสรศักดิ์ชกเอานั้นล้มลงอยู่ ครั้นได้สติแล้วก็ลุกขึ้นแลบ้วนฟันออกเสีย แล้วก็เข้าไปเฝ้าสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว มีโลหิตไหลออกจากปาก พลางทางกราบทูลว่า พระราชอาชญาเปนล้นเกล้า บัดนี้ หลวงสรศักดิ์ชกเอาปากข้าพระพุทธเจ้าจนฟันหักสองซี่ ข้าพระพุทธเจ้าสิ้นสมประฤดีสลบลงอยู่ปิ้มประหนึ่งจะถึงแก่สิ้นชีวิตร ข้าพระพุทธเจ้าได้ความเจ็บอายแก่ข้าราชการทั้งหลายเปนอันมาก ขอทรงพระกรุณาโปรดลงพระราชอาชญากับหลวงสรศักดิ์ แล้วข้าพระพุทธเจ้าจึงจะสิ้นความเจ็บอาย สมเด็จบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวตรัศได้ทรงฟังดังนั้นก็ทรงพระพิโรธแก่หลวงสรศักดิ์ จึงดำรัศแก่เจ้าพระยาวิไชเยนทร์ว่า ท่านเทลาะวิวาทกับ