ให้หา ครั้นเจ้าพระยาวิไชเยนทร์ได้แจ้งก็เข้าใจในเหตุทั้งนั้นแลจึงถามว่า ใครเปนผู้รับสั่ง ทนายก็บอกว่า เจ้าพระยาสุรสงครามเปนผู้รับสั่ง เจ้าพระยาวิไชเยนทร์จึงว่า เจ้าพระยาสุรสงครามให้หาเราไป บัดนี้ ประดุจเขียนด้วยมือแลจะมาลบด้วยเท่าเล่า ด้วยเจ้าพระยาสุรสงครามมีคุณูปการแก่เราเปนอันมาก ได้ชุบย้อมมาแต่เดิมนั้น แลกลับจะมาทำลายคุณเสียดังนี้ ก็มิควรยิ่งนัก ถ้าเราจะเข้าไป บัดนี้ ดีร้ายจะมีไภยอันตรายเปนมั่นคง แลทนายก็เตือนว่า พระราชโองการให้หาเปนการเร็ว เจ้าพระยาวิไชเยนทร์มิอาจขัดพระราชโองการได้ ก็ตกแต่งกายแล้วขึ้นเสลี่ยง มีบโทนแลทนายแห่น่ามาจนเข้าประตูพระราชวังนั้น ส่วนหลวงสรศักดิ์ผู้สำเร็จราชการณที่มหาอุปราช เมื่อให้ไปหาตัวเจ้าพระยาวิไชเยนทร์นั้น ก็กะเกณฑ์ทแกล้วทหารให้ไปอยู่ประจำรักษาทุกป้อมประตูรอบพระราชวังทั้งปวง แลให้ปิดประตูเสีย อย่าให้ผู้ใดเข้าออกแปลกปลอมได้ ให้ตรวจตราระวังระไวเปนกวดขันทุกตำบล แล้วก็จัดแจงทแกล้วทหารให้ไปคอยเจ้าพระยาวิไชเยนทร์อยู่ทางประตูจะเข้ามา ถ้าเข้ามาแล้วจงฆ่าเสีย ครั้นเจ้าพระยาวิไชเยนทร์เข้ามาถึงในประตูพระราชวัง คนซึ่งไปคอยอยู่สองข้างประตูนั้นก็เอาไม้พลองตีเอาเจ้าพระยาวิไชเยนทร์ตกลงจากเสลี่ยง แล้วประหารจนสิ้นชีวิตรนั้น แลพวกเจ้าพระยาวิไชเยนทร์นั้น ครั้นเห็นนายเปนเหตุแล้ว ก็ตกใจกลัว ต่างคนต่างวิ่งหนีกระจัดพลัดพรายไปสิ้น จึงพระเพทราชาผู้สำเร็จราชการแผ่นดินก็พาหลวงสรศักดิ์ขึ้นไปเฝ้าสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวซึ่งทรงพระประชวรอยู่ณพระที่นั่งสุธาสวรรย์ แลถวายบังคมแล้วกราบทูลถามพระอาการซึ่งทรงพระประชวรนั้น แล้วก็
