๏ส่วนสมเด็จบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัว จำเดิมแต่เสด็จล้มลง เพลานั้นพระโรคก็กำเริบมากขึ้น จึงมีพระราชดำรัศให้หาบรรดาชาวที่ชาววังซึ่งเปนข้าหลวงเดิมประมาณสิบห้าคนเข้ามาเฝ้าในพระมหาปราสาทที่นั่งสุธาสวรรย์ที่เสด็จทรงพระประชวรอยู่นั้นแล้ว จึงมีพระราชโองการตรัศว่า บัดนี้ อ้ายสองคนพ่อลูกมันคิดการเปนขบถ ฝ่ายเราก็ป่วยทุพพลภาพหนักอยู่แล้ว เห็นชีวิตรจะไม่ตลอดไปจนสามวัน แลซึ่งท่านทั้งหลายจะอยู่ในฆราวาสนั้น เห็นว่า อ้ายขบถพ่อลูกมันจะฆ่าเสียสิ้น อย่าอยู่เปนคฤหัศถ์เลย จงบวชในพระบวiพุทธสาสนาเอาธงไชยพระอรหัตเปนที่พึ่งเถิด จะได้พ้นไภย จึงดำรัศให้ไปเบิกเอาไตรจีวรพระคลังศุภรัตมาพอครบตัวกัน แลมีพระราชโองการตรัศให้ไปอาราธนาพระสงฆราชาคณะเข้ามาประมาณยี่สิบรูปในเพลานั้น แล้วดำรัศว่า นิมนต์พระผู้เปนเจ้าทั้งหลายจงนำเอาคนเหล่านี้ออกไปอุปสมบทบวชเปนพระภิกขุภาวในพระพุทธสาสนาด้วยเถิด จึงพระสงฆราชาคณะทั้งหลายถวายพระพรว่า ซึ่งอาตมทั้งปวงจะนำเอาอุบาสกเหล่านี้ออกไปอุปสมบทณอารามนั้น เห็นว่า ผู้ซึ่งประจำรักษาประตูพระราชวังนั้นจะห้ามมิให้ออกไป สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัศได้ทรงฟังดังนั้น ก็ทรงพระพิโรธแล้วโทมนัศในพระไทยเปนกำลัง แต่มิรู้ที่จะทำประการใด ด้วยทรงพระประชวรหนักเปนอาสันทิวงคตอยู่แล้ว จำเปนจำอยู่ในบังคับพระเพทราชา จึงมีพระราชดำรัศว่า ถ้ากระนั้น นิมนต์พระผู้เปนเจ้าทั้งปวงให้อุปสมบทบวชคนเหล่านี้ในปราสาทของโยมนี้เถิด จะได้ฤๅมิได้ แลพระสงฆราชาคณะทั้งหลายถวายพระพรว่า ถ้าแลพระราชสมภารเจ้าทรงพระราชอุทิศพระมหาปราสาทถวายเปนพระวิสุงคามสิมา
