แล้วก็ยกเข้ามายืนช้างอยู่ฟากวัดมรฎปตรงรอทำนบน่าพระราชวังบวร จึงสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาอุปราชก็มีพระบัณฑูรตรัศให้เจ้าพนักงานบรรจุปืนใหญ่ณป้อมมหาไชย จะยิงเอาตัวขบถ ครั้นบรรจุแล้วก็ทรงตั้งสัตยาธิฐานว่า ข้าแต่เทพยดาสุรารักษ์อันสิงสู่รักษาปืนใหญ่นี้ ถ้าแลข้าพเจ้าบุญน้อยมิอาจสามารถจะดำรงราชสมบัติไว้ได้ แลจะถึงปราไชยแก่ปัจจามิตรแล้ว แลจะจุดปืนบัดนี้ ขอให้ปืนจงแตกออกต้องข้าพเจ้าให้ถึงแก่ชีวิตรอันตรายเถิด ถ้าแลข้าพเจ้ามีบุญญาภิสังขารบารมีมาก อาจสามารถจะดำรงราชสมบัติในเสวตรฉัตรเฉลิมแผ่นดินสยามประเทศได้ไซ้ ขอให้กระสุนปืนใหญ่ไปตกต้องดัษกรให้พินาศฉิบหายเถิด ครั้นทรงอธิษฐานแล้ว ก็เสด็จทรงรำชุดจุดชนวนปืนใหญ่ แลเพลิงชนวนนั้นมิได้ติดดินดำ ก็ทรงพระปริวิตกสงไสยนัก จึงให้ไขกระสุนดินดำซึ่งประจุไว้นั้นออกมา จึงรู้ว่า ประจุผิด เอากระสุนประจุเข้าก่อน เอาดินดำบรรจุทีหลัง ก็ทรงพระพิโรธยิ่งนัก จึงดำรัศว่า มันเปนพวกอ้ายขบถ จึงให้ประหารชีวิตรผู้บรรจุปืนนั้นเสีย แล้วให้บรรจุปืนใหม่ ทรงรำชุดจุดชนวนอิกครั้งหลัง กระสุนปืนใหญ่นั้นก็ออกไปต้องช้างซึ่งขบถทำมเถียนขี่มานั้น ขบถทำมเถียนก็ตกลงจากช้าง เจ็บป่วยเปนสาหัส ก็หนีไปเร้นอยู่ณวัดทนานป่าเข้าสาร แลสมัคพรรคพวกอ้ายขบถทั้งหลายนั้นแตกฉานหนีไปทุกตำบล จึงมีพระบัณฑูรสั่งให้ข้าหลวงออกไปติดตามเอาตัวอ้ายขบถ แลพวกข้าหลวงได้ตัวอ้ายขบถทำมเถียนแลอ้ายคุลาทาษณวัดนั้นมาถวาย จึงมีพระบัณฑูรตรัศให้ขุนพรหมธิบาลเข้าไปกราบทูลพระกรุณาสมเด็จพระราชบิดาให้ทราบโดยเหตุอ้ายขบถพ่ายแพ้ทุกประการ ส่วนพระบาท
