พลทหารออกจากเมืองแต่ในเวลากลางคืน แลขับพลทหารเข้าไปปล้นค่ายข้าศึก แลพลทัพกรุงซึ่งรักษาน่าที่ล้อมก็รู้ตัว ก็สาดปืนไฟใหญ่น้อยยิงระดมออกมา แล้วยกออกมาจากค่าย ได้ทลวงฟันพลทหารชาวเมืองนคร ๆ ก็ยืนยันประจัญบานต่อยุทธโห่อึงอุตม์เอาไชย รี้พลล้มตายทั้งสองฝ่าย แต่ทว่า พวกชาวเมืองตายมากกว่าประมาณสองเท่า แลพระยารามเดโชเห็นจะเอาไชยชำนะมิได้ ก็พ่ายกลับเข้าเมือง แต่ยกออกปล้นค่ายดังนี้เปนหลายครั้ง เสียรี้พลทแกล้วทหารก็มาก จะตีให้แตกฉานมิได้ ก็รักษามั่นไว้ บรรดาไพร่พลเมืองทั้งหลายอดอยากอาหารซูบผอมมาก แลล้มตายเปลืองไปทุกวัน ๆ แลเสบียงอาหารเปียกแว้งเลี้ยงกันไปก็สิ้นมือลง เจ้าพระยานครศรีธรรมราชก็เศร้าใจ เห็นจะรักษาเมืองไว้มิได้ด้วยขัดเสบียงอาหาร จะแต่งออกลาดหากินนอกเมืองก็ไม่ได้ด้วยข้าศึกตั้งล้อมไว้โดยรอบ มิรู้ที่จะคิดอุบายถ่ายเทเลย จึงคิดว่า ซึ่งกูจะอยู่ในเมืองให้พวกประทุษฐร้ายแผ่นดินจับได้อย่าสงไสย ก็จะหนีไปให้รอด แต่อุบายซึ่งจะหนีไปนั้น เห็นจะเอาธุระก็แต่พระยาราชบังสรรซึ่งเปนแม่ทัพเรือออกมานั้น ด้วยเปนสหายเพื่อนรักกันมาแต่ก่อน เห็นจะเสียกันมิได้ จะช่วยแก้ไขให้ไปรอด จึงแต่งหนังสือลับให้คนสนิทไว้ใจถือลอบออกไปถึงพระยาราชบังสรรเปนใจความว่า หนังสือเราพระยารามเดโชมาถึงสหายเราพระยาราชบังสรร ด้วยเราทั้งสองเปนข้าทูลลอองธุลีพระบาทสมเด็จบรมนารถบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวแห่งเรามาด้วยกัน แลเปนสหายรักคู่ชีวิตรจิตใจ ได้ศุขทุกข์ทำราชการฉลองพระเดชพระคุณมาแต่ก่อนเปนอันมาก แลครั้งเมื่อทรงพระกรุณาดำรัศใช้ให้ไปตีเมืองลาว
