พระยาจักรีก็เอาหนังสือบอกทั้งสองฉบับขึ้นกราบทูลพระกรุณา พระบาทบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์ตรัศได้ทราบประพฤดิเหตุดังนั้น ก็ทรงพระพิโรธ ดำรัศว่า อ้ายขบถ ๒๘ คนเท่านั้น ชาวนครราชสิมาก็หลายพัน ถึงไม่สู้รบด้วยอาวุธเลย จะทิ้งด้วยมูลดินแต่คนละก้อน ก็ไม่พอฝีมืออิก ไฉนมันจึงว่ากลัวความรู้ อยู่ในอำนาจอ้ายขบถสิ้นทั้งนั้น เปนอัศจรรย์ใจนัก ไม่เคยได้ยินมาแต่ก่อน จึงดำรัศสั่งอรรคมหาเสนาธิบดีให้ตระเตรียมช้างม้ารี้พลไว้ให้สรรพ จึงมีพระราชดำรัศให้พระยาสุรเสนาเปนแม่ทัพหลวง แลท้าวพระยาอาสาหกเหล่าทั้งปวงเปนยุกรบัตรเกียกกายกองน่ากองหลัง ถือพลสกรรจ์ลำเครื่อง ๕๐๐๐ สรรพด้วยเครื่องสาตราวุธทั้งปวง ให้ยกไปเอาตัวอ้ายขบถ แล้วให้มีตราตอบไปแก่พระยานครราชสิมาแลกรมการทั้งปวงว่า ถ้ากลัวมันอยู่ จะจับมันมิได้ไซ้ ก็ให้ล้อมมันไว้ก่อน อย่าให้มันสงไสย ต่อทัพกรุงยกขึ้นไปถึง จึงให้จับตัวมันส่งออกมาให้แก่กองทัพกรุงทีเดียว แล้วพระราชทานสิ่งของต่าง ๆ ไปแก่กองทัพชาวนครราชสิมาให้ ๆ แก่อ้ายคิดมิชอบ แลให้เจรจาเล้าโลมมันจงดี อย่าให้มันรู้ตัวเสีย จะทำการไม่ถนัด ครั้นถึงวันได้พิไชยฤกษ์ จึงพระยาสุรเสนาแลท้าวพระยานายทัพนายกองทั้งหลายก็กราบถวายบังคมลา แล้วยกทัพบกทัพเรือขึ้นไปยังเมืองลพบุรี ครั้นใกล้ถึงจึงให้หนังสือลับไปแก่กองทัพชาวนครราชสิมานัดหมายวันคืนเพลาสัญญาอาณัติให้ยกเข้าล้อมพร้อมกัน ฝ่ายพระยานครราชสิมาแลกรมการทั้งปวงก็เอาสิ่งของซึ่งพระราชทานขึ้นไปก่อนนั้นให้แก่อ้ายเหล่าร้าย พูดจามิให้สงไสย ครั้นถึงวันนัดหมายก็ยกพลทหารเข้าล้อมชั้นใน ฝ่ายทัพกรุงล้อมไว้ชั้นนอกเปนมั่นคง แลขบถบุญกว้าง
