ว่ากล่าวแก่ชาวเมืองหลวงพระบางให้เลิกทัพกลับไปโดยดีก่อน ถ้าแลมิฟังยังองอาจจะต่อรบไซ้ จึงให้พลทหารเข้าโจมตีแหกหักเอาต่อภายหลัง ครู่เดียวก็จะเปนภัศมธุลีไป อันทัพลาวมิทานฝีมือเราได้แต่ในเพลาเดียว ครั้นนายทัพนายกองปฤกษาเห็นพร้อมกันแล้ว ก็ให้แต่งหนังสือให้ขุนหมื่นมีชื่อถือไปถึงแม่ทัพลาวชาวเมืองหลวงพระบางเปนใจความว่ากล่าวโดยไมตรี เพื่อจะให้ประนีประนอมเปนมิตรสันถวะกับกรุงศรีสัตนาคนหุตดังกาลก่อน มิให้เปนเวรไพรีอาฆาฏกันสืบไป ครั้นแสนท้าวเสนาลาวแม่ทัพเมืองหลวงพระบางได้แจ้งในหนังสือ แลทราบว่า กองทัพกรุงเทพมหานครยกมาช่วยกรุงศรีสัตนาคนหุตดังนั้นแล้ว ก็เข็ดขามคร้ามเดชานุภาพยิ่งนัก จึงแต่งหนังสือให้เพี้ยกว้านมีชื่อถือมาแจ้งแก่แม่ทัพไทย รับยินยอมประนีประนอมเพื่อจะเปนมิตรสันถวไมตรี มิได้มีเวรอาฆาฏกับกรุงศรีสัตนาคนหุตสืบไป ก็เลิกทัพกลับคืนไปเมือง.
๏จึงพระยานครราชสิมาแลท้าวพระยานายทัพนายกองทั้งหลายก็แต่งหนังสือบอกให้ขุนหมื่นมีชื่อถือลงไปกราบทูลพระกรุณาณกรุงเทพมหานครโดยประพฤดิเหตุทั้งปวงก่อน แล้วบอกเข้าไปให้เสนาลาวนำเข้าเฝ้าพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุต ๆ ดีพระไทย ดำรัศพระราชประฏิสันถารเปนอันดี แลให้เลี้ยงดูเหล่ากองทัพให้อิ่มหนำสำราญ พระราชทานรางวัลแก่ท้าวพระยานายทัพนายกองทั้งปวงเปนอันมาก ฝ่ายผู้ถือบอกนั้นก็มาถึงกรุงเทพมหานคร ให้อรรคมหาเสนาธิบดีกราบทูลพระกรุณาให้ทราบ จึงทรงพระกรุณาโปรดให้มีตราหากองทัพกลับลงมากรุง ท้าวพระยานายทัพนายกองทั้งหลายได้แจ้งในท้องตรานั้นแล้ว
