แลข้าทูลลอองธุลีพระบาททั้งปวงเปนอันมาก แลเสด็จเข้าอยู่ณพระตำหนักหนองหวาย จึงอุบายให้มหาดเล็กไปเชิญเสด็จเจ้าพระขวัญว่า มีพระบัณฑูรให้เชิญเสด็จไปเฝ้า ทรงพระกรุณาจะให้ทรงม้าเทศให้ทอดพระเนตรสักหน่อยหนึ่ง แล้วเจ้าพระขวัญเสวยผลอุลิตหวานค้างอยู่ ครั้นทราบว่ามีพระบัณฑูรให้หา ก็มิได้เสวยต่อไป แลซีกซึ่งยังมิได้เสวยนั้นเอาใส่ไว้ในเครื่อง แล้วทูลลาสมเด็จพระมารดา เสด็จมาเฝ้ากรมพระราชวังบวรณพระตำหนักหนองหวาย กับด้วยนักพระสัฏฐาธิราชพระพี่เลี้ยง แลข้าไทยทั้งปวงตามเสด็จมาเปนอันมาก ครั้นเจ้าพระขวัญมาถึง เสด็จเข้าไปเฝ้าถวายบังคมแล้ว มีพระบัณฑูรให้ห้ามพระพี่เลี้ยงแลข้าไทยทั้งปวงมิให้ตามเสด็จเข้ามา แลให้ปิดประตูกำแพงแก้วนั้นเสีย จึงให้จับเจ้าพระขวัญสำเร็จโทษเสียด้วยท่อนจันทน์ในพระตำหนักหนองหวาย เสร็จแล้วก็ให้เอาพระศพใส่ถุงแล้วใส่ลงในแม่ขันให้ข้าหลวงเอาออกไปฝังเสียณวัดโคกพระยา แล้วเสด็จกลับยังพระราชวังบวรสถานมงคล.
๏ฝ่ายนักพระสัฏฐาธิราชพระพี่เลี้ยงแลข้าไทยทั้งปวงแจ้งว่า เจ้าของตัวเปนเหตุแล้ว ก็ชวนกันร้องไห้กลับมาทูลแก่เจ้าฟ้ากรมหลวงโยธาทิพซึ่งเปนพระราชมารดา แลเจ้าฟ้ากรมหลวงโยธาทิพ ขณะเมื่อพระราชบุตรทูลลาไปเฝ้ากรมพระราชวังบวรนั้น เข้าที่พระบรรธมอยู่ แต่ทว่ายังมิได้บรรธมหลับสนิท พอเคลิ้มหลับลงก็ได้ยินเสียงพระราชบุตรมาทูลว่า ข้าพเจ้าจะขอพระราชทานผลอุลิตหวานซีกซึ่งเหลืออยู่นั้นเสวยต่อไป ก็ตกพระไทยบรรธมตื่นขึ้นมาในทันใดนั้น พอนักพระสัฏฐาธิราชมาถึง ร้องไห้กราบทูลโดยมูลเหตุทั้งปวง แลเจ้าฟ้า
