กรมหลวงโยธาทิพได้ทรงฟังดังนั้นก็ตกพระไทย ช้อนพระทรวง ทรงพระกันแสงถึงพระราชบุตรเปนกำลัง แล้วเสด็จขึ้นไปเฝ้าสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงซึ่งทรงพระประชวรหนักอยู่นั้น แลทรงพระโศการ่ำไรกราบทูลโดยมูลคดีทั้งปวง แล้วทูลว่า ลูกข้าพระพุทธเจ้าหาความผิดมิได้ กรมพระราชวังบวรมาฆ่าลูกข้าพระพุทธเจ้าเสียโดยหาเหตุบมิได้ สมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงตรัศได้ทรงฟังดังนั้นก็ตกพระไทย อาไลยในพระราชโอรส ทรงพระโศกาอาดูรภาพเปนกำลัง แลทรงพระพิโรธแก่กรมพระราชวังบวรยิ่งนัก ดำรัศว่า กูไม่ให้ราชสมบัติแก่อ้ายสามคนพ่อลูกนี้แล้ว ๆ มีพระราชดำรัศให้เจ้าพระพิไชยสุรินทรราชนัดดาขึ้นมาเฝ้าบนพระที่นั่งบรรยงก์รัตนาศน์ซึ่งเสด็จทรงพระประชวรอยู่นั้น แล้วทรงพระกรุณาตรัศมอบเวนราชสมบัติให้แก่เจ้าพระพิไชยสุรินทร แล้วสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็เสด็จสวรรคตในเพลาราตรีวันนั้น พระบาทบรมนารถบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวพระชัณษาเถาะ นพศก แรกเสด็จขึ้นเสวยราชสมบัตินั้น พระชนม์ได้ ๕๖ พระพรรษา เสด็จดำรงราชอาณาจักรอยู่ได้ ๑๕ พระพรรษา[1] ขณะนั้น สวรรคตณพระที่นั่งบรรยงก์รัตนาศน์มหาปราสาทในเดือน ๔ ปีฉลู นพศก ศักราชได้ ๑๐๕๙ นั้น สิริพระชนม์ได้ ๗๑ พระพรรษา
- ↑ หนังสือพงษาวดารฉบับนี้ว่า สมเด็จพระเพทราชาได้เสวยราชย์เมื่อปีจอ จุลศักราช ๑๐๔๔ อยู่ในราชสมบัติ ๑๕ พรรษา สวรรคตปีฉลู จุลศักราช ๑๐๕๙ ความจริงที่สอบได้แน่นอนนั้น สมเด็จพระเพทราชาได้ราชสมบัติต่อเมื่อปีมโรง จุลศักราช ๑๐๕๐ ถ้าสวรรคตปีฉลู จุลศักราช ๑๐๕๙ ดังว่าในพงษาวดารนี้ รัชกาลของสมเด็จพระเพทราชา
