หน้า:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf/206

๑๖๙

แผ่นดินสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ ๘ (พระเจ้าเสือ)

๏ฝ่ายสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกรมพระราชวังบวรสถานมงคลตรัศทราบเหตุว่า มีพระราชโองการโปรดมอบเวนราชสมบัติให้แก่เจ้าพระพิไชยสุรินทรราชนัดดาดังนั้นแล้ว ก็มิได้เสด็จพระราชดำเนินลงมายังพระราชวังหลวง ส่วนเจ้าพระพิไชยสุรินทรก็มิอาจรับราชสมบัติได้ เกรงพระเดชานุภาพสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกรมพระราชวังบวร จึงนำเอาเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์ทั้ง ๕ ประการสำหรับพระมหากระษัตราธิราชเจ้านั้นขึ้นไปยังพระราชวังบวรกับด้วยท้าวพระยาเสนาบดีมนตรีมุขทั้งหลายพร้อมกันเปนอันมาก ขึ้นเฝ้าสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาอุปราช กราบบังคมทูลถวายราชสมบัติแลเครื่องเบญจราชกกุธภัณฑ์ทั้งปวง สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็มิได้รับ จึงมีพระบัณฑูรตรัศแก่เจ้าพระพิไชยสุรินทรว่า พระโองการโปรดมอบเวนราชสมบัติให้เปนสิทธิแก่ท่านแล้ว ท่านจงครองราชสมบัติเถิด แลซึ่งท่านจะมายกราชสมบัติให้แก่เรา แลเราจะรับราชสมบัตินั้น ก็จะเปนเลมิดพระโองการไป ดูมิบังควรนัก แลเจ้าพระพิไชยสุรินทรได้ฟังดังนั้นก็ยิ่งสดุ้งตกพระไทยกลัวพระเดชานุภาพยิ่งนัก จึงกราบทูลอ้อนวอนไปเปนหลายครั้ง สมเด็จพระมหาอุปราชก็มิได้รับ เจ้าพระยาพิไชยสุรินทรก็ซบพระเศียรเกล้าลงกลิ้งเกลือกกับฝ่าพระบาทแล้วกราบทูลวิงวอนไปว่า ข้าพระพุทธเจ้าวาศนาบารมีก็น้อย บุญน้อย กำลังน้อย มิอาจสามารถจะดำรงราชสมบัติไว้ได้ ถ้าแลข้าพระพุทธเจ้าจะครองแผ่นดินสืบไป บัดนี้ เห็นจะมีไภยันตรายแก่ราชสมบัติแลบ้านเมือง สมณพราหมณาจารย์อาณาประชาราษฎรจะได้ความเดือดร้อนเปนมั่นคง อันเสวตรฉัตรนี้เปนมหาศิริอันประเสริฐ