หน้า:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๒ (๒๔๕๕) b.pdf/224

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๘๗

หวังจะให้สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินทรงพระเสน่หารักใคร่ลุ่มหลง แลทาษในเรือนนั้นรู้เหตุ จึงเอาการอันเปนคุยห์รหัศนั้นไปแจ้งแก่ท้าวนางผู้ใหญ่ ๆ ก็เอาเหตุนั้นขึ้นกราบทูลพระกรุณาให้ทราบ จึ่งทรงพระกรุณาให้เอาตัวพระองค์รัตนามาพิจารณาไต่สวนไล่เลียงสืบสาวเอาตัวหมอผู้นั้นด้วย ครั้นเปนสัจแท้แล้ว ก็ให้ลงพระราชอาชญาแก่พระองค์รัตนา แลหมอผู้ทำเสน่ห์ กับทั้งเจ้าบำเรอภูธรผู้เปนบิดานั้นถึงสิ้นชีวิตร.

ครั้นอยู่มา สมเด็จพระเจ้าลูกเธอกรมฝ่ายในเจ้าฟ้าหญิงทรงพระประชวรวัณโรคฝีคัณฑมาลานิพพาน จึงทรงพระกรุณาให้ทำการฌาปนกิจพระราชทานเพลิงณพระอารามวัดไชยวัฒนารามตามอย่างลูกหลวงเอก แล้วทรงสดับปกรณ์พระสงฆ์เปนอันมากโดยสมควรแก่ยศถาศักดิ์นั้น.

ครั้งนั้น สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินมีพระราชหฤไทยกักขละหยาบช้าทารุณร้ายกาจ ปราศจากกุศลสุจริต ทรงประพฤดิผิดพระราชประเพณี มิได้มีหิริโอตตัปป แลพระไทยหนาไปด้วยอกุศลลามก มีวิตกในโทสะโมหมูลเจือไปในพระสันดานนิรันดรมิได้ขาด แลพระองค์ทรงเสวยน้ำจัณฑ์ขาวอยู่เปนนิจ แล้วมักยินดีในการอันสังวาศด้วยนางกุมารีอันยังมิได้มีรดู ถ้าแลนางใดอุสาหอดทนได้ ก็พระราชทานรางวัลเงินทองผ้าแพรพรรณต่าง ๆ แก่นางนั้นเปนอันมาก ถ้านางใดอดทนมิได้ไซ้ ก็ทรงพระพิโรธ แลทรงประหารลงที่มัชฌิมุราประเทศให้ถึงแก่ความตาย แล้วให้เอาโลงขาวมาใส่ศพนางนั้นออกไปทางประตูพระ