๏ลุศักราชได้ ๑๐๘๘ ปีมเมีย อัฐศก สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินเสด็จไปวัดป่าโมก ให้รื้อพระวิหาร แล้วให้ตั้งพระตำหนักพลับพลาไชยใกล้วัดชีปขาว ยับยั้งแรม ๖ วันบ้าง ๗ วันบ้างกับด้วยพระอนุชาธิราช กลับไปกลับมา ให้กระทำการอยู่ ๓ วันบ้าง ๔ วันบ้าง แล้วกลับมาพระนคร พระยาราชสงครามเกณฑ์ให้ข้าราชการไปตัดไม้ยางยาว ๑๔ วา ๑๕ วา น่าใหญ่ศอกคืบบ้าง ยาว ๔ วา ๕ วา น่าใหญ่ศอก ๑ บ้าง ให้ได้มาก ทำตะเฆ่แม่สดึง ให้เลื่อยเปนตัวไม้น่าใหญ่ศอกหนึ่งน่าน้อยคืบหนึ่งเปนอันมาก ให้เอาเสาไม้ยาง ๓ กำ ๓ วากลึงเปนกง เลื่อยกระดานน่า ๒ นิ้วจะปูพื้น ทางจะลากตะเฆ่ไปนั้นให้ปราบที่ให้เสมอทุบตีด้วยตลุมพุกให้ราบเสมอ ให้ฟั่นเชือกน้อยใหญ่เปนอันมาก แล้วให้เจาะฐานแท่นพระเจ้านั้นช่องกว้างศอกหนึ่ง เว้นไว้ศอกหนึ่ง ช่องสูงคืบหนึ่ง เว้นไว้เปนฟันปลา เอาตะเฆ่แอบเข้าทั้งสองข้าง ร้อยไม้ขวางทางที่แม่สดึง แล้วสอดกระดานน่าคืบหนึ่งนั้นบนหลังตะเฆ่ตลอดช่อง แล้วเจาะขุดรื้ออิฐหว่างช่องกระดานที่เว้นไว้เปนฟันปลานั้นออกเสีย เอากระดานน่านั้นสอดให้เต็มทุกช่อง แลการผูกรัดร้อยรึงกระดานทั้งปวงมั่นคงบริบูรณ์ห้าเดือนสำเร็จแล้วทุกประการ ครั้นได้ศุภวารดิถีเพลาพิไชยมงคลฤกษ์ดีแล้ว ให้ชลอลากชักตะเฆ่ที่ทรงพระพุทธไสยาศน์ไปเข้าที่อันจะกระทำพระวิหารนั้นได้สำเร็จบริบูรณ์ จึงทรงพระกรุณาโปรดให้พระยาราชสงครามเลื่อนที่เปนสมุหนายก สมเด็จพระมหากระษัตริย์ให้ทำพระวิหารการเปรียญโรงพระอุโบสถพระเจดีย์กุฎีศาลากำแพงแลหอไตรฉนวน ๔๐ ห้องหลังคามุงกระเบื้อง แลส้วมฐานสพานบันได ๕ ปีเศษจึงแล้ว ยังไม่ได้ฉลอง ทรงพระประชวรหนัก
