โดยทางป่าโมก ฝีพายทั้งหลายนั้นไม่เต็มใจจะไปด้วย โดดน้ำหนีเสียกลางทาง ครั้นถึงบ้านเลน จึงเสด็จขึ้นจากเรือพระที่นั่งหนีไปทางบกจวนรุ่งขึ้น เข้าเร้นอยู่ในป่าอ้อป่าพงแขมอันรกใกล้บ้านเอกราช นายด้วงมหาดเล็กคนเดียวตามเจ้าไป ได้เที่ยวไปขอเข้าชาวบ้านมาเลี้ยงเจ้าทั้งสองพระองค์ อยู่ ๖ วัน ๗ วัน นายด้วงลาเจ้านั้นมาเยี่ยมมารดาที่บ้านหม้อ วันหนึ่ง เจ้านั้นให้พระธำมรงค์วงหนึ่งแก่นายด้วงให้ซื้อเข้าชาวบ้าน ๆ จึงรู้ว่า พระธำมรงค์ของเจ้า กลัวความนั้นจะไม่ลับ จึงบอกเหตุนั้นแก่ข้าหลวง ๆ จึงบอกคดีนั้นแก่ขุนชำนาญ ๆ ให้จับเอาตัวนายด้วงมา จึงกราบทูลพระกรุณาให้ทราบคดีนั้น แล้วจึงคุมเอาพลทหารเปนอันมากลงเรือไป ให้นายด้วงนำไปถึงบ้านเอกราช ให้ไล่กวาดเอาชาวบ้านทั้งหลายไปล้อมป่าพงแขมที่เจ้าทั้งสองพระองค์อยู่ให้มั่นคง แล้วขุนชำนาญทหารใหญ่แต่งตัวกับทหารร่วมใจเจ็ดคนนั้นใส่เครื่องกะตุดลูกประคำ แล้วถือดาบสองมือกับด้วยทหารร่วมใจเจ็ดคนนั้น ให้นายด้วงชี้ทางค่อยย่องเข้าไป เห็นพระราชบุตรเจ้าทั้งสองเอาดินมาปั้นตัวหมากรุกเล่นกันอยู่ ขุนชำนาญทหารใหญ่แอบเข้าไปนั่งใกล้ เห็นพระแสงดาบสองเล่ม ครั้นจะเข้าจับก็เกรงอยู่ เจ้าฟ้าอไภยเห็นขุนชำนาญทหารใหญ่ถือดาบสองมือกับบ่าวเจ็ดคนแต่งตัวมั่นคงพร้อมมือกัน ก็ตกพระไทยกลัว บอกเจ้าฟ้าบรเมศรว่า พระยามัจจุราชมาถึงเราแล้ว ขุนชำนาญทหารใหญ่ร้องทูลเข้าไปว่า พระองค์อย่ากลัวเลย เสด็จไปกับข้าพระเจ้าเถิด จะช่วยแก้ไขให้รอดชีวิตร พระองค์ส่งพระแสงทั้งสองนั้นมาให้แก่ข้าพระเจ้าก่อนเถิด เจ้าฟ้าทั้งสองพระองค์กลัวขุนชำนาญยิ่งนัก ร้องบอกว่า ข้าลืมสติไป จึงส่ง
