พระแสงทั้งสองเล่มนั้นให้แก่ขุนชำนาญ ๆ ก็เกลี้ยกล่อมด้วยสุนทรวาจาต่าง ๆ ให้อ่อนพระไทย แล้วพาเจ้าฟ้าทั้งสองพระองค์ออกมาจากป่าพงลงเรือโขมดยา ทหารอยู่เรือก็แห่ห้อมล้อมมา ครั้นถึงพระนครแล้ว ขุนชำนาญชาญณรงค์ก็พาเจ้าฟ้าทั้งสองขึ้นไปถวายสมเด็จพระมหาอุปราช ๆ ได้ทราบความทั้งปวงนั้นแล้ว สั่งให้จำเจ้าฟ้าทั้งสองนั้นไว้ ๒ วัน ๓ วัน ให้ไต่ถามได้เนื้อความแล้ว ให้ประหารชีวิตรเสียทั้งสองพระองค์ด้วยไม้ค้อนท่อนจันทน์ตามราชประเพณีแต่ก่อน เจ้าพระองค์แก้วพี่เขยนั้นไปด้วยเจ้าฟ้าทั้งสองพระองค์นั้น ครั้นเห็นฝีพายโดดน้ำไปสิ้นดังนั้น ก็ตกพระไทยกลัว คิดจะกลับคืน เมื่อจะขึ้นจากเรือ จึงถือเอาเครื่องยศไปตามหลัง เจ้าฟ้าทั้งสองนั้นไปก่อนน่า แกล้งเดินให้ช้าไม่ทัน คลาดห่างลับตัวแล้ว ก็กลับหนีคืนมาสู่เมือง เอาเครื่องยศเข้าไปถวายแก่พระมหาอุปราช กราบทูลพระกรุณาด้วยกลอุบายต่าง ๆ สมเด็จพระมหาอุปราชได้ทราบสิ้นแล้ว ตรัศสั่งให้จำเจ้าพระองค์แก้วไว้ จึงคิดการลับด้วยขุนชำนาญ ๆ จึงให้เอาพระธำมรงค์ที่เจ้าฟ้าอไภยให้นายด้วงไปซื้อเข้านั้นมา แล้วให้เอาพระธำมรงค์นั้นลอบไปฝังไว้ริมต้นยางริมบ้านเรือนเจ้าพระองค์แก้วในเวลากลางคืน แล้วให้หาอ่อท้าวที่ไว้ใจได้นั้นมา ขุนชำนาญให้กระซิบบอกความลับนั้นแก่อ่อท้าวให้รู้ แล้วให้อ่อท้าวนั้นลงผีดูพระธำมรงค์ที่หายไปนั้นจะตกเรี่ยอยู่ที่ไหนในน้ำในบกประการใด จะได้คืนฤๅมิได้คืน ให้อ่อท้าวคนทรงบอกให้จงแจ้ง ส่วนอ่อท้าวคนทรงรู้เหตุอยู่แล้ว แกล้งกระทำมายาเปนเทวดามาสิงสู่ ทำหาวเรอพูดผย่ำเผยอแล้วทายว่า จะได้พระธำมรงค์นั้นคืน แต่ทว่า มีคนเอาไปซ่อนไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ ผู้ถาม
