๏ลุศักราช ๑๑๒๐ ปีขาล สำฤทธิศก ถึงณวันขึ้นแปดค่ำ เดือนหก กลางคืน เพลาเจ็ดทุ่ม สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรหนัก ครั้นณวันแรมห้าค่ำ เดือนหก เพลาเช้า ทรงพระเสลี่ยงหิ้วมาเสด็จออกณพระที่นั่งทรงปืน ดำรัศให้หาพระราชบุตรผู้ใหญ่มาเฝ้าพร้อมแล้ว ตรัศมอบราชสมบัติแก่กรมพระราชวังบวรฯ ให้พระเจ้าลูกเธอทั้งสี่กรมถวายสัจยอมเปนข้าทูลลอองธุลีพระบาทต่อน่าพระที่นั่ง อย่าให้คิดประทุษฐร้ายต่อกัน แล้วเสด็จกลับยังพระที่นั่งบรรยงก์รัตนาศน์ เพลาห้าโมงเศษ ทรงพระเสลี่ยงหิ้วมาเข้าที่พระบรรธมณพระที่นั่งทรงปืน ถึงเพลาเที่ยงแล้วห้าบาท บรรธมตื่น จะเสด็จไปลงพระบังคน หลวงราชรักษา หลวงราโช หมอนวด พยุงพระองค์ให้ทรงยืนขึ้น พระวาตะประทะ พระเนตรวิกลกลับช้อนขึ้น หายพระไทยดังดั่งเสียงกรน พระหัดถ์คว้าจับหลักไชยมิใคร่จะถูก หมอนวดทั้งสองประคองให้เอาพระองค์ลงบรรธมแล้วถวายอยู่งานนวดแก้พระวาตะ.
๏ขณะนั้น กรมพระราชวังบวรให้ไปเชิญเสด็จกรมหลวงพิพิธมนตรีพระราชมารดา แลเจ้าฟ้าจันทวดี เจ้าฟ้ากรมขุนยิสารเสนี แลพระเชษฐภคินีทั้งปวง กับทั้งพระราชบุตรธิดาวงศานุวงษ์มาพร้อมกันสิ้น
๏ฝ่ายเจ้าฟ้ากรมขุนอนุรักษ์มนตรีซึ่งทรงผนวชอยู่ณวัดลมุดได้ทราบว่า ทรงพระประชวรหนัก ก็ลาผนวชเสด็จลงมาอยู่ณพระตำหนักสวนกะต่าย แลเจ้าอาทิตยราชบุตรกรมพระราชวังหลังซึ่งทิวงคตนั้นออกไปเชิญเสด็จเข้ามาณพระที่นั่งทรงปืน แย้มฉากทอดพระเนตรดูสักครู่หนึ่งก็เสด็จกลับไปยังสวนกะต่าย.
