ผู้เปนโจทย์มาฟ้องว่าคิดการขบถ ได้ตัวแต่เจ้าพระยาอไภยราชา พระยายมราช พระยาเพ็ชรบุรี นายจุ้ย สี่คน ให้ลงพระราชอาชญาเฆี่ยนแล้วจำไว้ แต่หมื่นทิพเสนากับนายเพงจันนั้นหนีไป หาได้ตัวไม่.
๏ฝ่ายกรมหมื่นเทพพิพิธทราบเหตุ ก็หนีจากวัดกระโจมไปอยู่ณวัดพระผแนงเชิง ครั้งนั้น เจ้ากรมปลัดกรมแลข้าในกรมทั้งปวงมีความกตัญญูสวามิภักดิ์รักเจ้า มาพร้อมกันเปนอันมาก ช่วยกันตั้งค่ายล้อมวัดไว้ป้องกันรักษาเจ้าของตน ตำรวจติดตามไปจับกรมหมื่นเทพพิพิธนั้นมิได้ตัว พวกข้าในกรมออกป้องกันไว้ สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวได้ทรงทราบ จึงแต่งข้าหลวงที่ฉลาดไปทูลแก่กรมหมื่นเทพพิพิธว่า ทรงพระกรุณาดำรัศว่า เจ้าเปนคนสัจซื่อ เกิดเหตุทั้งนี้เปนเพราะเจ้ากรมปลัดกรมคิดอ่านเอง ให้เจ้าส่งตัวเจ้ากรมปลัดกรมมาถวายโดยดี ทรงพระกรุณามิได้เอาโทษแก่เจ้า ๆ กรมหมื่นเทพพิพิธกลัวพระราชอาชญาก็รับว่าจะส่งตัวให้ เจ้ากรมปลัดกรมรู้ตัวก็หนีไปทั้งบุตรภรรยา แต่ปลัดกรมนั้นไปผูกคอตายเสีย เจ้ากรมนั้นหารู้ว่าหนีไปแห่งใดไม่ ตามไม่ได้ตัว พวกข้าในกรมก็แตกหนีกระจัดพลัดพรายกันไป แต่ตัวเจ้ากรมหมื่นเทพพิพิธนั้นพาบุตรชายหลายองค์หนีไปข้างตระวันตก พวกข้าหลวงไปติดตามจับได้ณป่าพระแท่นดงรัง กุมเอาตัวมาถวายกับทั้งบุตร ทรงพระกรุณาให้สึกออกคุมตัวไว้.
๏ฝ่ายกำปั่นทูตซึ่งออกไปลังกาทวีปครั้งก่อนนั้นส่งพระสงฆ์แล้วกลับเข้ามา จึงทรงพระกรุณาให้แต่งกำปั่นใหม่ในปีขาล สำฤทธิศกนั้น แล้วให้อาราธนาพระวิสุทธาจารย์ พระวรญาณมุนี พระราชาคณะสององค์ กับพระสงฆ์อันดับสามรูป เปนห้ารูป ลงกำปั่นไปลังกาทวีป
