เจรจาทุกวัน แลพระยาพิชิตภักดีจึงว่าแก่หมื่นมไหสวรรย์ให้ห้ามพระสิทธิไชย แลท้าวราช นายพิม ซึ่งเจรจาด้วยพระไตรภูวนาทิตยวงษ์ณบนที่นั้น แลพระไตรภูวนาทิตยวงษ์โกรธแก่พระยาพิชิตภักดีแลหมื่นมไหสวรรย์ อนึ่ง พระยาจักรีแลพระยาพระคลังกราบบังคมทูลพระกรุณาว่า มีผู้มาบอกว่า พระไตรภูวนาทิตยวงษ์จะคิดร้ายเปนมั่นแม่น จึงมีพระราชโองการตรัศว่า เยียฉันใดจะแจ้งว่า คิดร้ายนั้นเปนมั่นแม่น จึงสั่งแก่พระยาพิชิตภักดีว่า เมื่อครั้งพระองค์ยังเยาว์อยู่นั้นไซ้ พระไตรภูวนาทิตยวงษ์ขึ้นมาเฝ้า ย่อมเอามีดเหน็บผูกขาขึ้นมา แลบัดนี้ ยังทำดุจนั้นฤๅหาไม่ จึงพระยาพิชิตภักดีก็แสร้งอุบายนวดพระไตรยภูวนาทิตยวงษ์แต่พระบาทขึ้นมาถึงต้นพระเพลา พบคาดเครื่องแลมีดเหน็บ จึงพระยาพิชิตภักดีก็ร้องขึ้น พระไตรยภูวนาทิตยวงษ์ก็ตกใจ อยู่มา ข้าหลวงซึ่งแต่งให้ขึ้นไปฟังกฤติศัพท์นั้นก็ได้เอาเนื้อความมากราบทูลพระกรุณาว่า ได้ยินข้าพระไตรยภูวนาทิตยวงษ์ว่า พระไตรภูวนาทิตยวงษ์คิดว่า เมื่อการพระราชพิธีตรีรำพาวายนั้น ถ้าแลเสด็จพระราชดำเนินไปไซ้ จะแต่งข้าอาสาให้ซุ่มซ่อนอยู่ที่ทางแคบนั้น ครั้นเสด็จพระราชดำเนินไปกลางคืนไซ้ จึงจะให้ข้าอาสาซึ่งซุ่มซ่อนอยู่นั้นออกทำร้ายในลอองธุลีพระบาท ครั้นดำรัศทราบเนื้อความทั้งนี้แล้ว จึงทรงพระราชดำริห์ว่า องค์พระไตรภูวนาทิตยวงษ์เปนอนุชาธิราชแห่งเรา ๆ ก็ไว้พระไทยเปนที่สนิทเสน่หานัก แลซึ่งองค์พระไตรภูวนาทิตยวงษ์จะคิดมิตรโทษแก่เราดังนี้ เมื่อวันกาลพิธีตรีรำพาวายนั้น เราจะไปส่งพระเปนเจ้าถึงเทวสถาน ถ้าแลองค์พระไตรภูวนาทิตยวงษ์จะทำร้ายแก่เราก็ให้ทำเถิด เราจะเอาบุญญาธิการแห่งเราเปนที่พึ่ง ครั้นถึงวันกาลพระ
