ให้หนังสือไปแก่พระยาญวนให้มารบเอาเมืองกัมพุชประเทศ พระยาญวนก็ให้องเจียงทูยกทัพมารบเอาเมืองกัมพุชประเทศ ได้นักจันทรผู้ครองเมืองกัมพุชประเทศนั้นไป แลเอาแต่ทรัพย์สิ่งของแลปืนไปเมืองญวน แล้วก็ส่งนักจันทรให้กลับมาเมืองกัมพุชประเทศเล่า ครั้นมาถึงเมืองจามปาลราษฎร์ นักจันทรก็ถึงแก่อนิจกรรม แลนักประทุมผู้น้องก็คุมญาติวงษ์สมัคพรรคพวกเจ็ดร้อยเจ็ดสิบสามคนซ่องสุมผู้คนไปอยู่ณเมืองทายเพชร ในปีจอ สำเรทธิศกนั้น แขกแม่นางกเบาอันอยู่เมืองกัมพุชประเทศหาที่พึ่งที่พำนักมิได้ แลพระยาราชภักดี หนึ่ง พระยาโตะกา หนึ่ง พระยาโตะปะแก หนึ่ง พระยานครหลวง หนึ่ง ศรีกากะ หนึ่ง โปช้าง หนึ่ง คุมสกรรจ์อพยพเจ็ดร้อยเจ็ดสิบสามคนมาขอเปนข้าสู่พระราชสมภาร แลทรงพระกรุณาพระราชทานเครื่องอุประโภคบริโภคแลอาหารทั้งปวง แลไร่นาให้ทำกินเลี้ยงอาตมภาพทุกคน มิได้แค้นเคือง.
๏ลุศักราช ๑๐๒๑ ปีกุญ เอกศก หลวงกำเริบพระไพร หนึ่ง หลวงจงราชา หนึ่ง หลวงโสม หนึ่ง หลวงราชกุมาร หนึ่ง หลวงราชเสนา หนึ่ง หลวงเสนาวิไชย หนึ่ง แลขุนหมื่น กับด้วยสกรรจ์อพยพสองพันสองร้อยสิบสี่คน มาสู่พระราชสมภาร แลสังราชาสุคันธอันเปนญาติสมัคพรรคพวกด้วยนักจันทร กับด้วยนักนี แลนักวรอุไทย แลนักอ่ำผู้หลาน ทั้งนี้หาที่พำนักมิได้ ก็นำสมัคพรรคพวกทั้งหลายมาสู่พระราชสมภาร ทรงพระกรุณาโปรดพระราชทานเครื่องอุประโภคบริโภคทั้งปวงแก่สังฆราชาสุคันธแลญาติสมัคพรรคพวกทั้งปวง แลให้สังฆราชาสุคันธอยู่อารามวัดพระนอนแทบอารามวัดพระยาไท แลพระราชทานอุประโภคบริโภค
