พระมหาการุญภาพพระราชทานเครื่องยศ เครื่องเรือน แลเสื้อผ้า เงินตรา กับทั้งเคหฐาน ให้อยู่เปนศุข แต่มังนันทมิตรนั้นป่วยลงถึงอนิจกรรม.
๏ฝ่ายเจ้าเมืองตะเกิง เจ้าเมืองเสี่ยง เจ้าเมืองหงษาวดี รู้ข่าวว่า มอญเมืองเมาะตมะเปนขบถหนีไปเมืองไทยดังนั้น ก็บอกหนังสือขึ้นไปถึงเมืองอังวะ พระเจ้าอังวะได้ทรงทราบแล้ว พอกองทัพฮ่อตั้งล้อมพระนคร ขาดเสบียงลงก็เลิกทัพกลับไป พระเจ้าอังวะจึงดำรัศสั่งให้เกณฑ์กองทัพเมืองตองอู เมืองหงษาวดี เมืองตะเกิง เปนคน ๓๐๐๐๐ เศษ ให้เจ้าเมืองทั้งสามนั้นรีบยกกองทัพเร่งติดตามไปก่อนให้ทันพวกมอญขบถ แล้วจึงให้ติงตะโบกับเมี้ยนหวุ่นสองนายถือพล ๑๐๐๐๐ เศษสรรพด้วยเครื่องสรรพสาตราวุธ ช้างเครื่อง ๓๖ ช้าง ม้าเครื่อง ๑๐๐ เศษ เปนกองน่า ให้มังสุรราชาเปนโบชุกแม่ทัพถือพล ๒๐๐๐๐ เศษสรรพด้วยเครื่องสรรพาวุธ ช้างเครื่อง ๖๘ ช้าง ม้า ๒๐๐ ม้า ให้ทัพทั้งสองกองนี้ยกไปติดตามจับพวกมอญขบถให้จงได้ ครั้นได้ศุภวารดฤถีพิไชยฤกษ์ กองทัพทั้งสองทัพนั้นก็ยกมาตามพระราชกำหนด มาตั้งพร้อมทัพอยู่ณเมืองเมาะตมะ.
๏ฝ่ายกองทัพกรุงเทพมหานครซึ่งยกไปตั้งอยู่ในแดนเมืองนครลำปาง แลเมืองลำพูนไชย เมืองเชียงใหม่นั้น ก็ตั้งเกลี้ยกล่อมพวกลาวแลละว้ารามัญได้เปนอันมาก พอมีตราโปรดขึ้นมาว่า ให้พระยารามเดโช พระยาท้ายน้ำ นายทัพนายกองทั้งปวง เร่งระดมตีเมืองลำพูนไชย เมืองเชียงใหม่ ให้จงได้ ฝ่ายนายทัพนายกองทั้งปวงได้ทราบข้อรับสั่งในท้องตราดังนั้น ก็เร่งยกกองทัพเข้าตั้งค่ายประชิดเมืองทั้งสองทัพ
