จะได้ฤๅมิได้ นายปานกราบทูลพระกรุณารับอาสาจะไปเมืองฝรั่งเศสสืบให้ได้ราชการตามรับสั่ง แล้วออกมาจัดแจงการทั้งปวงในกำปั่น ให้เที่ยวหาคนดีมีวิชา ก็ได้อาจารย์คนหนึ่งได้เรียนในพระกรรมฐาน ชำนาญในกระสิณ แล้วรู้วิชามาก แต่เปนนักเลงสุรา ยอมจะไปด้วย นายปานมีความยินดีนัก แล้วจัดหาพวกฝรั่งเศสเปนล้าต้าต้นหนคนท้ายลูกเรือพร้อมเสร็จ ก็ให้เจ้าพระยาโกษาพาเข้าเฝ้ากราบถวายบังคมลา ทรงพระกรุณาสั่งให้แต่งพระราชสาสน แล้วตั้งให้นายปานเปนราชทูต กับข้าหลวงผู้อื่นเปนอุปทูตแลตรีทูต ให้จำทูลพระราชสาสนคุมเครื่องมงคลราชบรรณาการออกไปจำเริญทางพระราชไมตรีณเมืองฝรั่งเศสตามราชประเพณี พระราชทานรางวัลแลเครื่องยศแก่ทูตานุทูตโดยควรแก่ถานานุศักดิ์ แลนายปานราชทูต กับอุปทูต ตรีทูต ก็กราบถวายบังคมลาพาพรรคพวกบ่าวไพร่ทั้งปวงมาลงกำปั่นใหญ่ ครั้นถึงวันได้ศุภฤกษ์ ก็ใช้ใบกำปั่นไปจากพระนครแล่นไปในท้องชเลประมาณ ๔ เดือน ก็บรรลุถึงวนใหญ่เกือบจะใกล้เข้าปากน้ำเมืองฝรั่งเศส บังเกิดลมใหญ่พัดกำปั่นซัดลงไปในวน แต่เวียนอยู่ถึงสามวัน ฝูงคนในกำปั่นชวนกันร้องไห้รักชีวิตรอื้ออึงไป ด้วยกำปั่นลำใดซัดลงในวนใหญ่นั้นแล้วก็จะล่มจมไปสิ้นทุก ๆ ลำ ซึ่งจะรอดพ้นขึ้นจากวนได้นั้นมิได้มีแต่สักลำหนึ่ง แต่นายปานราชทูตยังมีสติอยู่ ก็ปฤกษากับอาจารย์ว่า กำปั่นเราลงเวียนอยู่ในวนใหญ่ถึง ๒ วัน ๓ วันแล้ว ท่านจะคิดอ่านแก้ไขเปนประการใดจึงจะพ้นขึ้นจากวนได้ เราทั้งหลายจะได้รอดจากความตาย ฝ่ายอาจารย์จึงกล่าวเล้าโลมเอาใจราชทูตว่า ท่านอย่าตกใจ เราจะแก้ไขให้พ้นไภยจงได้ แล้วให้แต่งเครื่องสักการบูชาจุด
