พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับพระจักรพรรดิพงศ์ (จาด) (2502)/บทที่ 7
จึ่งเชิญสมเด็จพระอินทราชาขึ้นเสวยราชสมบัติ ให้สมเด็จพญารามไปกินเมืองปทาคูจาม แล้วพระราชทานเจ้ามหาเสนาบดี ลูกพระสนมองค์ ๑ เจียดทองคู่ ๑ พานทองคู่ ๑ เต้าน้ำทอง กระบี่กั้นหยั่น เสลี่ยงงา เสลี่ยงกลีบบัว
ศักราช ๗๖๕ ปีมะแมเบญจศก[1] มีข่าวมาว่า พระมหาธรรมราชาธิราชเจ้าเมืองพิษณุโลกเสด็จสวรรคต แลเมืองเหนือทั้งปวงเป็นจุลาจล จึงเสด็จขึ้นไปถึงเมืองพระบาง พญาบาลเมือง พญาราม ออกมาถวายบังคม พระเจ้าอยู่หัวก็เสด็จกลับยังพระนคร แล้วจึงให้สมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าอ้ายพญากินเมืองสุพรรณบุรี เจ้าญี่พญากินเมืองแพรกศรีราชา เจ้าสามพญากินเมืองชัยนาท
ศักราช ๗๘๐ ปีจอสัมเรทธิศก[2] สมเด็จพระอินทราชาเสด็จสวรรคต อยู่ในราชสมบัติ ๑๕ ปี เจ้าอ้ายพญา เจ้าญี่พญา ยกเข้ามาชิงกันจะเอาราชสมบัติ เจ้าอ้ายพญามาตั้งตำบลป่ามะพร้าวที่วัดพลับพลาชัย เจ้าญี่พญามาตั้งณวัดไชยภูมิ จะเข้าทางตลาดเจ้าพรหม ช้างต้นมาปะทะกันเข้าที่เชิงตะพานป่าถ่าน ทั้งสองพระองค์ทรงพระแสงของ้าวต้องพระสอขาดพร้อมกันทั้งสองพระองค์