ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:กม ร ๕ (๑) - ๒๔๓๖.pdf/170

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
158
เล่ม ๑
ลักษณเคาซิลลอร์ฤๅรัฐมนตรีปฤกษาราชการ

คัญ ถ้ามีผู้ทัดทานค้านขึ้นในข้อไดข้อหนึ่งต้องปฤกษาอีกที่ควรจะแก้ได้ก็ให้แก้เสียให้เสร็จในเวลานั้น ถ้าเหนถูกต้องพร้อมกันแล้ว ไวซ์เปรสิเดนจะได้ลงชื่อให้เปนการเสร็จในการปฤกษาไว้ชั้นหนึ่ง แล้วให้ไวซ์เปรสิเดนนำความขึ้นกราบบังคมทูลพระกรุณา ทรงเหนชอบแล้ว คำปฤกษานั้นจึงใช้ได้ ถ้าคำปฤกษานั้นไม่ตกลงกันในข้อใดข้อหนึ่งก็ดี ไวซ์เปรสิเดนต้องบังคับให้โวด คือจับฉลาก ฯะ

ข้อ๑๕คำปฤกษาในวันก่อนตกลงเปนเสร็จกันจนไวซ์เปรสิเดนได้ลงชื่อในหนังสือคำปฤกษาแล้ว ไวซ์เปรสิเดนจะยกข้อความใหม่ที่ปฤกษากันในวันนั้นให้เคาน์ซิลลอร์ออฟสเตดได้ทราบ ไวซ์เปรสิเดนจะพูดสะปิชเองฤๅจะเชิญผู้ไดผู้หนึ่งให้สปิชกล่าวความในเรื่องนั้นก็ได้ ๚ะ

ข้อ๑๖ในที่ประชุมเคาน์ซิลลอร์ออฟสเตดนั้น ยกไว้แต่ไวซ์เปรสิเดนผู้เดียวเปนหัวน่าเปนประทาน นอกนั้นเปนผู้มียศเสมอกันทั้งสิ้น ไม่มีสูงต่ำกว่ากัน ถ้าเคาน์ซิลลอร์ออฟสเตด ๒ นายยืนขึ้นจะพูดความพร้อมกัน ไวซ์เปรสิเดนจะตัดสินให้ผู้ใดงดไว้แลผู้ใดพูดก่อน ต้องตัดสินตามลำดับซึ่งเรียงอยู่น่าแลหลังในคำหมายประกาศเดิม แลผู้ซึ่งได้เปนเคาน์ซิลลอร์ออฟสเตดก่อนแลหลัง ผู้ที่มีชื่ออยู่น่าแลผู้ซึ่งได้เปนเคาน์ซิลลอร์ออฟสเตดก่อน ไวซ์เปรสิ