๏มาตรา๔ถ้าชาวต่างประเทศผู้ใดฤๅชาวสยามผู้ใดจะทำหนังสือสัญญาแก่ผู้ครองเมืองประเทศราชแลหัวเมืองเอกเมืองโทเมืองตรีเมืองจัตวาฝ่ายใต้ฝ่ายเหนือว่าด้วยการปับลิกเกี่ยวข้องเปนฃองสำหรับแผ่นดินนั้น ผู้ครองเมืองกับผู้จะทำสัญญาให้บอกข้อความเข้ามาณกรุงเทพฯ ท่านเสนาบดีผู้เจ้าของเมืองเหนควรแล้ว ท่านเสนาบดีซึ่งได้บ้งคับเมืองนั้นได้รัติไฟหนังสือสัญญาแล้ว จึงใช้ได้ ถ้าท่านเสนาบดีเจ้าของเมืองไม่ยอมรัติไฟ หนังสือสัญญานั้นใช้ไม่ได้ แลของที่ได้สัญญานั้นไม่เปนสิทธิแก่ผู้ทำหนังสือสัญญา ๚ะ
๏มาตรา๕ผู้ใดจะทำหนังสือสัญญาเปนไปรเวศนั้น แล้วแต่ใจของผู้นั้นจะมีกำหนดแลสัญญาตกลงประการใด แต่อย่าให้ผิดกับพระราชกำหนดกฎหมายเก่าใหม่ ถ้าจะเกิดวิวาทด้วยข้อสัญญาประการใด จะมาร้องฟ้องต่อท่านเสนาบดีซึ่งเปนเจ้าพนักงานณกรุงเทพฯ ก็ได้ ถ้าผู้รักษาเมืองกรมการแลราษฎรนั้นแพ้ความ จะต้องเสียเงินแลทรัพย์สิ่งของ ก็ให้เร่งเอาแต่ผู้ซึ่งแพ้ความ จะเร่งเอาที่แลทรัพย์สิ่งของซึ่งเปนของสำหรับแผ่นดินนั้นไม่ได้ ๚ะ
๏มาตรา๖ถ้าผู้ใดซึ่งเปนชาวต่างประเทศมีคดีเกี่ยวข้องฟ้องกล่าวโทษผู้รักษาเมืองกรมการแลราษฎร
