จากที่เขาอร่อยมาก แต่ที่ ๆ ขึ้นนั้นจืดไม่สนุก เป็นบ้านเจ๊กมียายแก่เป็นป้าของเจ๊กชาติภูมิเมืองนี้ เดิมอยู่ใกล้หาดส้มเสี้ยวซึ่งเป็นเมืองบรรพต แล้วว่าคับแคบไป จึงขยายออกมาอยู่ที่นี้ เป็นเจ้าของที่ดินมาก เหตุด้วยได้หักร้างไว้แต่แผ่นดินยังไม่มีราคา ใครถางได้เพียงใดก็เป็นเจ้าของอยู่เพียงนั้น มาบัดนี้ต้องซื้อมีราคาทั้งนั้น แจ้งว่าตอนหลังฝ่ายตวันตกมีที่ลุ่ม เวลาหน้าน้ำจนถึงควายต้องว่ายน้ำ ลุ่มไปจนจดป่า ข้างฝั่งตวันออกที่แลเห็นเป็นเฟือยอยู่ริมตลิ่ง เป็นที่มีเจ้าของทั้งนั้น เขาทิ้งหญ้าไว้ให้กันพัง เมื่อเข้าไปพ้นเฟือยหญ้านั้นเป็นที่เตียนตลอด เว้นไว้แต่ที่เป็นป่ายาง ๆ นั้นมักตกถึงชายตลิ่ง แต่ก็มีเจ้าของทุกต้น ได้ความจากพระศรีสิทธิกรรม์นายอำเภอบรรพตว่า ตั้งแต่เลิกบ่อนพวกที่หากินในการบ่อนสาดขึ้นมาตามลำน้ำ ที่เมืองบรรพตมีมาก ที่หาดส้มเสี้ยวพวกค้าขายมากขึ้น จนต้องถึงทำโรงตลาดเพิ่มเติมหลาย ๑๐ ห้อง ที่จับการเพาะปลูกแล้วก็มี นี้เป็นข่าวที่ได้ยินใหม่ในผลของการที่เลิกบ่อนเบี้ย ออกจากบ้านบางแก้วหน่อยหนึ่งก็ทันกระบวร ได้แวะขึ้นเรือสุวรรณวิจิก เพราะออกจะเหนื่อย ๆ หมายจะขึ้นไปเอน แต่มารู้สึกว่าเรือเก๋งกระดานร้อนกว่าเรือประทุนเป็นอันมาก เอนไม่ใคร่จะลง เวลาบ่าย ๔ โมงแวะจอดถ่ายรูปที่หาด แล้วเลยลงเรือชล่าประพาสเที่ยวต่อไป แวะบ้านข้างฝั่งตวันออกถูกบ้านตาแสนปม เป็นปมไปทั้งตัว แต่ไม่มีอะไร แดดเผาจึงได้ลงเรือต่อมาจนเวลาจวนย่ำค่ำ ขึ้นที่หาดบ้านแสนตอ เดิรข้ามไปวัดสว่างอารมณ์ ตำบลที่เรียกว่าแสนตอจนเป็นชื่อเมืองขาณุนี้ มีตอมากจริงเรือได้โดนครั้งหนึ่ง เพราะเหตุที่เป็นที่ตลิ่งพังมาก เดิรตามถนน
