ดังลูกตนนั้นแล ครั้นมาบ่นานเท่าใด ไข่หน่วยใส่กวยฝ้ายนั้น ก็เกิดแตกออกมาเปนบุรุษผู้ชายถ้วน ๒ ทรงรูปโสม โนมพรรณวรรณะอันงามเสมอกันทั้ง ๒ คนหั้นแล พระยาภูคาก็เลี้ยงไว้เอาเปนลูกท่านแล พระยาก็รัก ๒ เจ้าพี่น้องเสมอดังลูก อันเกิดมาแต่อกตนนั้นแล เถิงเมื่อเจ้าพี่น้องนั้นใหญ่ขึ้นมาแล้ว พระยาภูคาตนพ่อก็เบิกบายใส่ชื่อผู้พี่อ้ายเกิดกวยงิ้วนั้นว่า เจ้า ขุนนุ่นว่าอันหั้นแล แล้วก็เบิกบายใส่ชื่อเจ้าตนน้องนั้นว่า เจ้าขุนฟองหั้นแล ฯ
๏ ครั้นเจ้าขุนนุ่นนั้นอายุได้ ๑๘ ปี ผู้น้องได้ ๑๖ ปี แล ๒ เจ้าพี่น้องจึงจากันว่า ราพี่น้องจักพากันไปไหว้พ่อแห่งรา หื้อปลูก แปงราทั้ง ๒ หื้อได้เปนท้าวพระยาเทือะ ว่าอันแล้ว เจ้าทั้ง ๒ ก็ไหว้พระยาภูคาตนพ่อว่า ข้าแต่พ่อพระยาเปนเจ้า เขือข้าใคร่เป นท้าวพระยานักแล ขอพ่อพระยาเปนเจ้าจุงกรุณาเผือข้าทั้ง ๒ แด่เทือะ ว่าอันแล้วเมื่อนั้น พระยาตนพ่อจิงจากับด้วยเจ้าทั้ง ๒ พี่ น้องว่า ผิว่าเจ้าทั้ง ๒ พี่น้องใคร่เปนท้าวพระยาแท้ดังอัน เจ้าทั้ง ๒ จุงพากันไปหาพระยาเถรแต๋งแดเทือะ ท่านหากจะกรุณาเขือเจ้าทั้ง ๒ ซแด เจ้าทั้ง ๒ จิงไหว้พระยาตนพ่อว่า พระยาเถรแต๋งอยู่ที่ใดนั้นจา พระยาตนพ่อกล่าวว่า ท่านอยู่หว่างดอยติ้วดอย วาวหั้นแล ว่าอันแล้ว เมื่อนั้นเจ้าทั้ง ๒ ก็พากันไปก็ไปฮอดพระยาเถรแต๋งแท้หั้นแล ฯ
๏ เมื่อนั้นพระยาเถรแต๋งก็ถามเจ้าทั้ง ๒ พี่น้องด้วยเหตุอันมานั้นซู่ประการหั้นแล เจ้าทั้ง ๒ ก็จิงไหว้พระยาเถรว่าดังนี้ เขือข้า ทั้ง ๒ ใคร่เปนท้าวพระยา พ่อเขือข้าจิงหื้อเขือข้ามาไหว้สาเจ้ากูดีหลีแล ขอ
