ปีมโรง สัมฤทธิศก พ.ศ. ๒๓๕๑ พระยาท้ายน้ำคุมเอาหนังสือพม่าเขียนใส่กระดาษฝรั่งฉบับ ๑ สมุดดำ (คำให้การ) พระยาพิมพิสารฉบับ ๑ เข้ามาให้พระวิสูตรโกษา นายบุญไทย สมิงพระตะบะ นายทองคำ มองสอยอู แปลออกเปนคำไทย ได้ความ (ดังนี้) ว่า”
๏บารมีอันใหญ่ยิ่งอันประเสริฐ เปนเจ้าพระยาฉัททันต์[1] บรมจักรเปนใหญ่ในขอบขัณฑเสมา เหมือนหนึ่งดอกประทุมทอง เสนาบดีรับใส่เกล้าฯ ไว้ได้ว่ากิจราชการบ้านเมืองเข้าขอบขัณฑเสมา สมณะชีพราหมณ์ให้ตั้งอยู่ในพระสาสนา ชำระกิจศุขทุกข์ของอาณาประชาราษฎร เปนอรรคมหาเสนาบดีกระษัตริย์ศึก มาถึงอรรคมหาเสนาบดีทั้งปวงณกรุงทวารวดีศรีอยุธยาซึ่งอยู่ในยศธรรม เปนที่พึ่งแก่สมณะชีพราหมณ์อาณาประชาราษฎรข้าขอบขัณฑเสมาทั้งปวง
แลเจ้าฟ้าเมืองเชียงใหม่มีราชสาสนแผ่นทองเครื่องบรรณาการกับช้าง ๔ ช้าง จะใคร่พึ่งพระบารมีจะขอให้มีความศุข แลทรัพย์สินเครื่องอัญมณีจะไม่ได้เปนอันตรายเพราะพระบารมีอานุภาพพระเจ้าฉัททันต์ ให้พระยาพิมพิสารคุมเอาเครื่องบรรณาการไปถวาย ได้เอาเครื่องบรรณาการข้อความกราบทูล จึงมีรับสั่งเจ้าอังวะว่า เมืองเชียงใหม่ (กับหัวเมืองลานนาไทย) ๕๗ เมืองเปนเมืองขึ้นมาแต่ก่อน ครั้งพระพี่เปนเจ้า หัวเมืองเหล่านี้หาอยู่ในสัตย์ธรรม หารู้จักคุณไม่ เปนคนชั่ว
- ↑ คำว่า เจ้าพระยาฉัททันต์ ตรงนี้หมายความว่า “พระเจ้าช้างเผือก”.
