ผิด ฟ้าแสนหวีว่า ข้างกรุงศรีอยุธยาก็เปนพระมหากระษัตริย์ เมืองอังวะก็เปน (พระมหา) กระษัตริย์ด้วยกัน เมืองแสนหวีอยู่หว่างกลาง ฟ้าแสนหวีจะคิดอ่านให้เปนบ้านพี่เมืองน้องเปนไมตรีกัน[1] ซึ่งข้าพเจ้ากลัวจะได้ผิดนั้น อย่าให้กลัวเลย จะได้ความชอบเสียอิก ให้เอาไปเถิด ข้าพเจ้าคิดเห็นว่า พระเจ้าอังวะก็ให้เกลี้ยกล่อมพระเจ้าเชียงใหม่มาช้านานแล้ว แม้นรู้ว่าแต่เมืองเชียงใหม่ พระเจ้าอังวะก็จะชื่นชมยินดี ข้าพเจ้าคิดเบาไป จึงไปด้วยฟ้าแสนหวี ครั้นไปถึงลาดเสีย จึงจัดม้าให้ข้าพเจ้ากับมาตสามท้าวอินทจักรขี่ไปคนละม้า แล้วยกไปถึงหนองพอหยุด ๓ วัน ให้เงินแก่ข้าพเจ้ากับมาตสามคนละ ๑ ชั่ง ท้าวอินทจักร ๕ ตำลึง จเรแก้ว ๓ ตำลึง หมื่นภาพ ๓ ตำลึง ไพร่คนละ ๑ ตำลึงบาท แล้วยกไปนอนสี่ดาบ เจ้าเมืองแสนหวีให้หาข้าพเจ้ากับมาตสามไปณโรงเลี้ยงเหล้า แล้วเจ้าเมืองแสนหวีว่า ซึ่งจะไปเมืองอังวะนั้น อย่าได้กลัวสิ่งใดสิ่งหนึ่งเลย แม้นพม่าจะไต่ถาม ให้บอกพม่าว่า ลุแต่กรุงศรีอยุธยา เมืองเชียงใหม่
ฟ้าแสนหวีพาข้าพเจ้าไปยังทางอิก ๒ คืนจะถึงเมืองอังวะ พม่าแต่งต้อนรับเปนอันมาก[2] มีคนถือหอกดาบปืนยืนรายเปนแถวสองข้างทาง แลขี่ช้างม้าถือทวนถือหอกซัด ตีปี่พาทย์ฆ้องกลองเวียนเนื่องกันไปจนกระทั่งถึงเมืองอังวะ ณเดือน ๔ ข้างพม่ารับข้าพเจ้าไปไว้ณโรงบ้าน
