ฝ่าย ครั้งนั้น พระยาตานีถึงแก่กรรม จึงโปรดให้เลื่อนพระยาหนองจิกไปเปนพระยาตานี ให้พูดจาเกลี้ยกล่อมให้ตนกูปะษาพาสมัคพรรคพวกมาอยู่เมืองหนองจิกใกล้เมืองสงขลา จึงจะสิ้นอริวิวาทแก่กัน เมืองหนองจิกเปนเมืองน้อย พวกตนกูปะษามาอยู่มาก บ้านเมืองจะได้บริบูรณ์มั่งคั่งขึ้น ตนกูปะษารับยอมมาอยู่เมืองหนองจิก จึงโปรดเกล้าฯ ให้มีท้องตราถึงเจ้าพระยานครศรีธรรมราช พระยาสงขลา พระยากลันตัน ให้พระยาไชยาท้ายน้ำเปนข้าหลวงพาตนกูปะษาออกไปเมืองกลันตัน แบ่งครอบครัวสมัคพรรคพวกตนกูปะษาขึ้นมาเมืองหนองจิก พระยาไชยาท้ายน้ำไปจากกรุงเทพฯ ณวันอาทิตย์ เดือนสิบเอ็ด แรมสามค่ำ ปีฉลู ตรีศก ถึงเมืองกลันตันณวันเสาร์ เดือนยี่ ขึ้นสิบเอ็ดค่ำ ปีฉลู ตรีศก
ณวันพุฒ เดือนห้า แรมสี่ค่ำ ปีขาน จัตวาศก พระยาไชยาท้ายน้ำมีใบบอกให้หลวงพิพิธภักดีถือเข้ามาว่า พระยาไชยาท้ายน้ำได้เตือนตนกูปะษาที่จะให้พาสมัคพรรคพวกมาเมืองหนองจิก ตนกูปะษาว่า คนที่จะมานั้นยังติดไร่นาอยู่ ต่อเดือน ๖ เก็บเข้าในนาแล้ว จึงจะได้มา ตนกูปะษาขอหนังสือพระยาไชยาท้ายน้ำไปเกลี้ยกล่อมพระยาบาโหงย ตนกูหลงฮามัด ณเมืองตรังกานู ได้มาถึงเมืองกลันตันณวันพุฒ เดือนห้า ขึ้นห้าค่ำ ปีขาน จัตวาศก เปนจำนวนคนตัวนาย ๑๔ ไพร่ ๒๐๐ แขกเมืองตรังกานูมาด้วย ๒๐ รวม ๒๓๔ คน พักอยู่น่าบ้านตนกูปะษา พระยาไชยาท้ายน้ำได้ให้พระยาบาโหงย ตนกูหลงฮามัด ถือน้ำพระพิพัฒสัตยาทูลเกล้าฯ ถวาย แล้วพูดว่ากล่าวจะให้พระยาบาโหงย
